Elke vijftig meter een koffiewinkel, gratis naar de grootse musea, de apartste pop-up stores en  de gekste spontane evenementen zijn hier de normaalste zaak van de wereld. Binnen vijftien minuten op je bestemming komen of minder dan je complete Erasmusbeurs kwijt zijn voor drie weken huur zijn daarentegen echte luxe.

Al op mijn eerste dag werd ik geconfronteerd met het internationale karakter van Londen en UCL in het bijzonder. In mijn vakgroep is namelijk geen enkele Brit te vinden. Dit maakte de aansluiting erg gemakkelijk, aangezien iedereen hier ooit nieuw is geweest. De Britten die te vinden zijn binnen de faculteit vinden het internationale karakter van de universiteit prachtig. Het verbaasde mij daarom niet dat zij, en eigenlijk geheel centraal Londen, tegen de Brexit hebben gestemd.

Helaas voor hen waren ze het daar Up North niet mee eens. De Londenaar heeft zijn vertrouwen in het politieke inzicht van zijn mede-Britten flink verloren en kijkt angstig naar de komende verkiezingen op 9 juni. Ik, daarentegen, kijk er wat meer naar uit. Wellicht zorgt de chaos namelijk voor een koersdaling van de pond en dat kan ik op dit moment wel gebruiken.

In Londen is genoeg te zien, te verdwalen en vooral te doen. Het grote voordeel van de vele inwoners is dat er altijd wel een groep te vinden is die hetzelfde idee heeft. Wil je een avond in aanraking komen met andere culturen? Wil je nieuwe gerechten proberen? Wil je een avond stappen? Of dansen met Feyenoorders in de fontein van Trafalgar Square? Het is allemaal te vinden als je er voor open staat. En juist die zee aan mogelijkheden in The Capital maakt het de torenhoge huur meer dan waard.

Update: Mark van Dijk heeft nog een verslag geschreven nav de recente aanslag in Londen. Hier lees je meer.