Westerweel keek in zijn onderzoek in bredere zin naar de mogelijkheden om 3D-printers op te nemen in de logistieke keten van het voorzien in reserve-onderdelen. Zeker voor complexe technische systemen is deze logistiek niet eenvoudig. 3D-printers worden wel eens gezien als de definitieve oplossing: nul voorraden, alleen nog een printer die op afroep onderdelen maakt. Uit Westerweels werk blijkt dat dit niet haalbaar is. In veel gevallen is het gewoonweg te duur om een technisch systeem met een mankement stil te laten liggen tot een nieuw onderdeel geprint is. In die gevallen moeten onderdelen ‘op de plank’ liggen zodat ze direct vervangen kunnen worden.

Een verregaande efficiëntie-slag blijkt wel mogelijk als machinebouwers overgaan van het verkopen en verschepen van fysieke onderdelen, naar het verkopen van licenties voor digitale ontwerpbestanden waarmee anderen, waar dan ook ter wereld, lokaal onderdelen kunnen printen.

Bram Westerweel verdedigde zijn proefschrift aan de TU/e op dinsdag 14 mei.