- Corona , Mensen
- 02/04/2020
TU/e-alumni verzamelen persoonlijke coronaverhalen
De coronacrisis zorgt voor veel slachtoffers en de nodige onzekerheid, maar ze levert intussen ook het nodige moois op. TU/e-alumni Sonja en David Rijlaarsdam verzamelen persoonlijke verhalen van over de hele wereld, om te zorgen dat we straks niet in no-time zijn vergeten hoe we deze intensieve tijd als mensen hebben beleefd en doorstaan.
Sonja en David leerden elkaar kennen in hun studententijd; zij studeerde Bouwkunde, hij Werktuigbouwkunde, maar ze woonden in hetzelfde studentenhuis. Beiden werken ze op dit moment thuis; zij als medewerker bij het projectbureau van de Dienst Huisvesting van de TU/e, hij is manager Quality and Business Improvement bij een groot 3D-printingbedrijf. Niet echt beroepen waarin je in deze coronacrisis van dírecte betekenis kunt zijn voor je medemens in nood, stelt Sonja, “maar we hadden sterk de gedachte: wat kunnen we wél doen?”.
Aan de keukentafel ontstond het idee om persoonlijke verhalen te verzamelen. Want, zo constateerde David: er is een pandemie gaande, veel mensen zijn ziek of overlijden, “maar tegelijkertijd gebeuren er ook heel veel móóie dingen. Mensen gaan ook anders in het leven staan in een periode als deze. Wij willen dat vastleggen. Want als je dat nu niet actief doet, ben je al dat moois straks toch weer snel vergeten”.
Sinds anderhalve week is hun website ourcoronastory.com (inclusief bijbehorende accounts op Twitter, Facebook en Linkedin) in de lucht. Geen state-of-the-art staaltje websitebouwerij, want “dat kunnen we niet”, maar wat uurtjes knutselen in Wix bracht het stel een heel eind. Ze deelden de site eerst vooral via hun eigen netwerken, ook in het buitenland waar ze tijdens hun studie beiden een tijd hebben doorgebracht; de eerste verhalen staan intussen online.
Meer verhalen dan besmettingen
Sonja: “Mijn man postte laatst, eigenlijk een beetje als challenge: ‘Het zou mooi zijn als onze site uiteindelijk meer verhalen telt dan er geregistreerde coronagevallen zijn. Dat waren er toen al vijfhonderdduizend, geloof ik, dus dat wel erg ambitieus. Maar het gaat om de gedachte. Ik zou het al fantastisch vinden als er straks meer dan duizend verhalen op de site staan.”
Lees verder onder de afbeelding.
De site is opgezet in het Engels, maar mensen die hun verhaal willen delen, kunnen dat in elke gewenste taal doen. Ze kunnen hun verhaal direct plaatsen; beheerders Sonja en David kunnen eventuele bijdragen die niet in het concept passen, wel weer verwijderen. Onder andere bijdragen van bedrijven of instellingen met een promotionele insteek zijn nadrukkelijk niet de bedoeling, aldus Sonja. Wél de bedoeling: persoonlijke verhalen over hoe mensen de coronacrisis beleven, hoe ze zich redden, bijvoorbeeld thuiswerkend met kinderen, hoe ze nabije gevallen van ziekte of overlijden verwerken, of welke initiatieven ze misschien hebben genomen om in contact te blijven met anderen.
Zelf werken ze momenteel thuis in de voltijds nabijheid van hun zoontje van 3,5 en hun dochter van 1. Werken met zulke jonge kinderen in huis lukt gewoonweg niet, stelt Sonja, “dus we werken nu wat minder dan normaal en in shifts: de één houdt zich bezig met de kinderen terwijl de ander op zolder rustig aan het werk is. In het begin betekent dat veel afstemmen: wie heeft de belangrijkste afspraak? Maar inmiddels raken we eraan gewend.”
Voorlezen via Skype
De situatie is soms misschien lastig, “maar over het algemeen ervaren we het ook als een heel bijzondere tijd. Juist omdat je zoveel samen bent en zoveel samen doet, voel je je nog meer verbonden dan anders”. Verder houdt het gezin online nauw contact met vrienden en familie, “de opa’s en oma’s lezen de kinderen elke dag voor via Skype. De kinderen zijn nog te jong om ze zelfstandig een half uurtje te laten bellen met opa en oma, maar als ze hen voorlezen, zitten ze aan de laptop gekluisterd”.
Sonja prijst zich gelukkig dat haar familie gezond is, “we hebben niemand in onze directe omgeving die getroffen is door het coronavirus. Maar we hebben wel diverse familieleden in de risicogroep, dus daar maak ik me zeker wel zorgen om. Ik ken ook verschillende mensen die in de zorg werken, dus hun verhalen krijgen we ook mee. Zelf kunnen we daarin niet direct iets betekenen, maar met het delen van mooie verhalen hopen we toch een steentje bij te dragen.”
De twee hopen dat ook TU/e’ers hun verhalen willen delen: “Expats die niet naar hun thuisland kunnen, onderzoekers die prachtige hulpmiddelen bedenken voor deze crisis, docenten die nu online lesgeven, of de bewoners op de campus die nu wellicht overkomt als een spookstad; wij zouden graag hun verhalen horen”.
Discussie