Maar mijn bemoeizucht gaat verdwijnen en dat zit me dwars. Volgend semester ga ik op buitenlandsemester en daarna moet ik gaan afstuderen. Toen ik dinsdagochtend allemaal aankomende sjaarzen rondleidde over de faculteit, werd het me dan ook gezegd: “Je bent een ouwe lul.” Toen wist ik het ook zeker: Ik begin een ouwe lul te worden. Een ouwe lul van 23.

Ik schreef het erbij op mijn naamsticker voor de eerstejaars. Medestudenten keken, wezen en lachten een beetje. Een aantal nóg oudere lullen reageerden verontwaardigd: “Wat ben ik dan wel niet?” Maar anderen leken het wel te beseffen: die dinsdag was ook de wissel-ALV van Intermate waarop ik massaal gedechargeerd werd. Pas als je niet meer de zaken organiseert, adviseert of controleert, ben je écht oud.

Dat gaat door je hoofd spoken. Ik liet melodramatische NET5-gedachten toe, zoals: ‘Het leven is grote reis en de TU/e is slechts een tussenstop’. Overheersend was echter het beeld van een ouwe lul, dat letterlijk bleef hangen: een gerimpeld vleesgeval dat een beetje rondhangt op een donkere plek en slechts af en toe een piekmomentje heeft en niet meer dagenlang kan oogsten. Mijn ervaring is zomaar weggeritst.

Het duurde eventjes, maar later die dinsdagavond besefte ik tijdens die ALV dat je pas echt een ingenieur kunt zijn als je ergens een ouwe lul bent geweest. Kundig en kritisch, zanikend en zeurderig, banaal en bemoeizuchtig; allemaal onmisbare eigenschappen. Tijdens je studententijd moet je mensen even de les lezen, in plaats van het lesprogramma te volgen. Je bent wel weer een jongeheer als je gaat werken.