Zo’n vriend die spuugt op fancy gadgets, maar wel studeert aan onze -technische- universiteit. Zo’n vriend die al wel vrolijk rondsurft op het internet, maar nog altijd naar de Teletekst-site gaat. Zo’n vriend die sporadisch sociaal geïsoleerd is, beperkte economische middelen heeft en altijd sceptisch is tegenover impulsaankopen - daarom is een laggard ook nooit een vriendin.

Deze ondermijners van het technologisch determinisme denken ook dat ze gelijk hebben: hun referentiepunt is het verleden en hoe goed ze het toen toch hebben gehad. Het liefste trekken ze op met gelijkgestemden, maar op een bepaald moment blijft dit dove tuig alleen achter in het Land der Laggards, op het topje van de S in Rogers’ adoptiecurve.

Ik woonde er ook: ik sms’te, belde en deed andere rare, telefonische handelingen in het Land der Laggards. Als ik mijn telefoon tegen een muur smeet en er vervolgens een sms’je mee naar één van de toeschouwers stuurde, klaagde de ontvanger dat een tweet leuker was geweest. Langzaamaan raakte ik in een sociaal isolement: “Wist je niet dat we al om 9 uur hadden afgesproken? Heb je de WhatsApp niet gelezen?”

Om dit isolement tegen te gaan, zit ik nu ook in de WhatsApp-groep van mijn dispuut. Ik vraag mijn stemherkennende iPhone: “What’s my name?”, waarop mijn iPhone in haar beste Frans antwoordt: “You’re ‘Alleen’.” Saaie 1.0-gesprekken kan ik zonder pardon multitasken met Facebook. Mijn sociale isolement is gebroken door mijn ‘life online’ te leven.

Elk van deze gadgets en app’s brengt meer sociale verplichtingen met zich mee. Niet fashionista’s, maar industrieel ontwerpers van techno-minded multinationals maken de dienst uit. Het is ‘The Revenge of the Nerds’: Onze innovaties sluiten techno-laggards buiten, zoals dat ons nerds is overkomen vanwege onze laggard-kledij. Want wie het laatst tweet…