door

Wat zijn we toch zielig…

19/06/2013

Houdt het dan eindelijk op? Tijdens de aankomende tentamenweken hoop ik mijn laatste tentamens aan de TU/e te maken. Daarna even een buitenlandsemester aan de EPFL in Lausanne, om vervolgens af te studeren. Als dit geen nostalgiebruggetje is voor een laatste collegeweek…

Nee hoor, een uitgebreid jaaroverzicht komt wel in de laatste week van december, onder het genot van een kerststol, wat oliebollen en schoonouders. Wij studenten, wij hebben geen tijd voor nostalgie. Totdat de surveillant ons laatste tentamen ophaalt is het studeren, soggen en zomers peentjes zweten. Bah, wat zijn we toch zielig…

Dat gevoel van drukte ligt natuurlijk niet aan ons. Ja, docenten, die stellen alles uit tot de laatste weken. Onze perfecte planningen moeten maar conformeren. Maar één troost, wij hebben altijd de zomervakantie als keerpunt. Behoudens wat interim-geweld, kunnen de meesten van ons echt even uitademen. Maar dat uitademen, dat zie ik die ‘uitsteldocenten’ niet doen, die blijven publiceren.

Ongeveer al mijn Cursor-epistels besloegen dit jaar het studentenleed, maar nu ik naar het einde van master dans en ik ook steeds meer nadenk over een eventuele promotie – joehoe, open sollicitatie – krijg ik steeds meer respect voor onze PhD'ers, Postdocs, etc. Zij moeten maar ervoor zorgen dat ze in hun beschikbare tijd ons studenten onderwijzen, wat publiceren (hun voornaamste prestatiegraadmeter) en ook goed op hun afdeling functioneren.

Dit jaar is ons Bachelor College uit de grond gestampt en is de TU/e toch nog steeds nummer 1 wereldwijd (!) in de samenwerking met de industrie. Mijn halve faculteit ligt overhoop vanwege de organisatie van USE-basisvakken, maar presteren doen we nog steeds. En dat terwijl die medewerkers geen laatste tentamen hebben, maar hun publicatiedruk in de zomer mee naar huis nemen. Gelukkig sluit ik over twee weken het jaar af met een 0,5l Witte Trappist bij de Zwarte Doos. Wat zijn wij toch zielig…

Deel dit artikel