door

CLMN | Delen

23/01/2013

Dubbele gevoelens: iets waar ik aan heb moeten wennen de afgelopen maanden, is het feit dat ik niet meer de enige ben. Ik kom uit Dordrecht, niet van onder de rivieren. De meesten beginnen bij die bekentenis direct te rijmen.

Het heeft me heel lang verbaasd, maar uit mijn examenjaar met driekwart NT’ers was ik de enige die naar Eindhoven besloot te gaan. Hoewel het verschil qua reistijd beperkt is, is men binnen de randstad enorm op Delft georiënteerd en lijkt het alsof in de beleving van de mensen de wereld toch wel een beetje ophoudt bij Breda. De keuze was moeilijk, maar uiteindelijk was Eindhoven de goede optie: linksaf slaan waar de rest naar rechts gaat is wel mijn ding. En dat was overigens niet het enige argument.

Dat het niet altijd zo kon blijven, was duidelijk. De TU/e groeit als nooit tevoren en ook nul-achtenzeventig blijft niet onberoerd. Onder de eerstejaars vond ik vijf oud-schoolgenoten én de groentejongen van de supermarkt waar ik ooit werkte. Knikken in de gangen. Het was wennen, maar ik kon het handelen.

Op de afgelopen open dag werd de overtreffende trap echter ingezet: al workshops gevend en stands bezettend kwam ik de een na de ander tegen. Die jongen die ik ooit bijles gaf. Dat ene klasgenootje van mijn ex. Die jongen die wel eens gedag zei bij de boekhandel. Het ging maar door, en helaas kan ik het niet langer ontkennen: mijn TU/e is niet meer slechts mijn TU/e. Mijn zuidelijke vrienden zijn niet meer slechts míjn zuidelijke vrienden.

Maar hoewel het wrang is, moeten we geluk delen. Wil ik Eindhoven ook graag delen, laten zien hoe leuk het hier is. Uiteindelijk zullen we ook de randstad overtuigen: Eindhoven is fantastisch, en de TU/e zal Nederland veroveren. Niet alleen mijn TU/e, maar die van ons allemaal.

Deel dit artikel