Toen kon je nog zonder angst om je hoofd te stoten onder de tafel doorlopen, kon je niet bij de deurkruk zonder op je tenen te staan en was de hond van de buren zelfs nog groter dan jij zelf was. Clowns en zwarte Pieten waren eng, terwijl menig student tegenwoordig al eens zelf als zwarte Piet heeft meegeholpen. En dan hebben we het nog niet eens over trappen gehad, waarbij het oplopen van iedere traptrede voelde alsof je de Mount Everest had beklommen.

Eigenlijk zouden we een Madurodam moeten maken die geen verkleinde versie weergeeft van de realiteit, maar juist een vergrote versie. Waar traplopen voelt als horden springen, waar je nog de schoolslag kunt doen in een opblaasbadje en waar een verhuisdoos als tuinhuisje voor twee dient. Dan kunnen volwassenen zich ook weer eens klein voelen. Dan weten we weer hoeveel moeite het kostte om jezelf op een stoel te hijsen, of hoe snel je moest doorstappen om je vader bij te houden.

Klein zijn had zeker zijn voordelen. Je hoefde je nergens druk om te maken, behalve dat je op tijd terug moest zijn van het buitenspelen om Sesamstraat te kijken. Maar volwassen zijn, en dan met name student zijn, heeft ook zijn voordelen. Want waar ik vroeger mijn ouders gek maakte met al mijn vragen uit nieuwsgierigheid, kan ik hen tegenwoordig gewoon uitleggen waarom de lucht blauw is of waarom kippen schudden met hun kop als ze lopen. En als student kun je je zorgen natuurlijk gewoon wegdrinken, wat als driejarige dan weer niet kan!