De bioscoop is voor mij een magische plek. De lichten worden gedimd en je stapt uit je eigen leven, in de wereld van de verhalenvertellers. Even geen berichten, nieuwtjes en vooral geen twitteraars. Die obsessie met je eigen verhaal, ik heb het nooit begrepen… zeven miljard mensen, zeven miljard verhalen. Focus op jezelf kan schadelijk zijn. Voordat je het weet, laat je een 42 miljoen kostend prijzengala in de soep lopen.

De beste films laten ons nadenken over thema’s die ieders eigen wereldje overstijgen. Ze dagen ons uit en geven vanuit een ander oogpunt inzicht in hoe de samenleving in elkaar steekt. Indrukwekkende prestaties kunnen overal vandaan komen. Van een oude rot die iedereen eigenlijk al afgeschreven had, tot een nieuwkomer vol dromen, passie en talent.

Verbeelding en dromen zijn waardevoller dan ze lijken. Zonder dromen geen design, geen innovatie. Onze verbeeldingskracht geeft ook de unieke mogelijkheid om onszelf te verplaatsen in anderen, zelfs als wij hun ervaringen nooit gedeeld hebben. Soms is dat lastig. Het onderwerp van de laatste ‘Best Picture’ is een arme, homoseksuele Afro-Amerikaan met een verslaafde moeder; iemand met wie ik geen overeenkomsten heb. Wat moet ik dan met het zoveelste coming-of-age drama?

Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om anderen écht te begrijpen. In de bioscoop kan ik me onderdompelen in die onbekende wereld. Ik stap uit mijn eigen beperkte leven, in de beleving van de filmmaker. Daar word ik geïnspireerd en verrast en daar zal ik steeds terugkeren.