door

CLMN | Tussen de sterren

18/01/2017

Mijn nieuwe jaar kende een vliegende start: maandag 2 januari begon ik aan mijn stage bij Solliance op de High Tech Campus. De eerste week verliep ideaal. Goede supervisor, prettige sfeer, een gezellige multiculturele groep studenten… een fantastische tweede week lag in het verschiet. Maandag na de lunch checkte ik even mijn studentenmail - de goede stemming verdween op slag.

De rest van de middag zat ik verward en verslagen achter het bureau. De volgende dag fietste ik even naar de universiteit. “…de faculteit regelt een bus… ja, we denken van wel… de meesten van ons cohort gaan mee…”

Die avond ga ik met een oude vriendin van me naar de film (La la land) - en vanaf de eerste noten verschijnt er een glimlach op mijn gezicht die breder en breder wordt. Neuriënd en kleine danspasjes makend verlaten we de bioscoop. De straatlantaarns lijken iets zachter te branden en de stad is plotseling van een betoverende schoonheid.

Donderdagochtend in de bus klinkt de soundtrack uit mijn oordopjes. Verdriet, maar ook ontroering golft door me heen. Even wordt alles iets draaglijker. Dat is namelijk wat een goede musical doet. Even ben je Emma en Ryan, dansend tussen de sterren. Het leven kan hard zijn en soms gaan je dromen en de werkelijkheid niet dezelfde kant op. Ik hef bij deze het glas op iedereen die blijft dromen, en in het bijzonder, natuurlijk, op jou.

Deze column is geschreven naar aanleiding van het overlijden van Jessica’s jaargenoot Jan Hennissen.

Deel dit artikel