door

CLMN | Ik ken der nie deur

21/09/2016

Een van de meest merkwaardige dingen aan gebouwen zijn deuren op ontzettend fijne plekken die niet open kunnen. Een fraai voorbeeld van een dergelijke deur is te vinden aan de oostkant van Vertigo. Als alternatief wordt met regelmaat besloten om via Matrix en de verbindende loopbrug het gebouw te betreden.

Het lijkt erop dat Vertigo niet ontworpen is om in te gaan. De hoofdingang bevindt zich aan de noordzijde (de ‘niet-fietsenstallingzijde’) van het gebouw, waar een extra lang en mooi, maar ook lastig, traplint beklommen dient te worden om binnen te komen. Werkplekken zijn er niet op het entreeniveau, maar gelukkig zijn er drie liften aan de andere kant van het gebouw; zeg maar, de kant van ‘de deur’.

Is ‘de deur’ er dan voor de sier? Nee, de deur is voor personeel en mensen met een overwerkvergunning. Een overwerkvergunning kan door commissieleden en afstudeerders worden aangevraagd voor maximaal zes maanden. Een dergelijke vergunning geeft vanzelfsprekend ook recht op overwerken; lekker tot in de late uurtjes maquette bouwen, want bouwkundigen zijn nachtdieren.

Het is best fijn om niet de macht te hebben om te kunnen overwerken. Zo nu en dan gebeurt het ‘per ongeluk’ en dan is er bij iedere uitgang een intercom die in verbinding staat met mensen met fantastische knopjes. Maar wat is, zo voor zeven uur, als de werkdag nog in volle bloei is, het probleem als iedereen gebruikmaakt van een perfect geplaatste deur? Mogen wij ook?

Deel dit artikel