Sociale media stromen vol met inhoudsloze berichten over de sneeuw en foto’s van witte landschappen, snelwegen slibben dicht en treinen rijden uit voorzorg met een frequentie die lager is dan die waarmee OASE er even geen zin in heeft.

De manier waarop de sneeuw en ijsvorming ons land in de greep houdt is even verbazingwekkend als triest. Het is bepaald niet zo dat sneeuw hier een zeldzaamheid is, maar toch vertonen we zodra de eerste witte vlokken uit de lucht vallen een reactie die die van een klein kind dat zijn verjaardagscadeau krijgt overstijgt, zowel in enthousiasme als in infantiliteit.

Want laten we eerlijk zijn: een wandeltocht door een besneeuwd landschap is mooi en een schaatstocht langs een paar Friese dorpen is prachtig, maar meer ook niet. In een tijd waarin we binnen enkele seconden in contact staan met de hele wereld en we op een harde schijf van 1cm² meer opslaan dan in een ouderwets krantenarchief van 40m², vind ik de reactie op de neerslag van ijskristallen ronduit sneu.

Terwijl de technologische innovatie de afgelopen decennia stevig toenam, lijkt de onverschilligheid in de reactie op deze innovaties met eenzelfde factor toe te nemen, terwijl er elk jaar wel een ongekende golf van uitgelatenheid door het land gaat als de eerste sneeuw uit de lucht valt. Ik vrees dat als er ooit een bemande vlucht naar Mars wordt ondernomen en deze toevallig samenvalt met de Elfstedentocht, dat het nieuws in Nederland die dag wordt gedomineerd door dat laatste.

Het wordt tijd dat we, net als het overgrote deel van de rest van de wereld, als de temperatuur beneden het vriespunt daalt en de eerste sneeuw uit de lucht valt gewoon normaal reageren en lekker doorgaan met waar we mee bezig zijn. Maar dat lijkt voorlopig nog een utopie. Hopen dat het snel lente wordt.