Niets is minder waar: een groeiend aantal studies, epidemiologisch tot kwalitatief, lab-gebaseerd tot recht uit het veld, toont ons dat blootstelling aan de natuur goed is voor onze gezondheid, ons gemoed, en onze cognitieve prestaties.

Femke Beute, promovenda bij HTI, doet onderzoek precies in dit domein van ‘mentale restoratie’. Zij nam met een groep studenten de proef op de som en overviel medewerkers op de TU/e-campus in hun kamer. Zij legden het uitzicht vast, de afstand van werkplek tot het raam, vroegen de nietsvermoedende medewerker wat vragenlijsten in te vullen en namen een korte aandachtstest af. Wat bleek: degenen die dichter bij het raam zaten, voelden zich gezonder. Daglicht is een van onze belangrijkste medicijnen, maar daarover in een later stukje wellicht meer. Wat bleek ook: Hoe groener het uitzicht, des te beter de concentratie.

‘Hightech’ als onze TU/e mag willen zijn, het lijkt dus meer dan opportuun om de nog aanwezige natuur op onze campus van harte te omarmen. Doe het nu! Weg met het staal en het beton, de spiegelende ruiten en kille terrassen. Ik wil gras om op te kauwen, bloemen om te ruiken, een boom om onder te schuilen.

Gelukkig hebben we een echt groene schatkist: de Dommel geeft alle campusbewoners een stukje natuurschoon, met stromend water en ritselend lover. Een handjevol restoratie zo voor het grijpen. Maar de Groene Loper? Strak gesneden paden, geen konijntje meer te zien. Vanaf vloer twee zien we slechts de gevels aan de overzijde. Helaas, opkomend gras, vers gepote plantjes en nieuwe bomen ten spijt, de loper is nog lang niet groen genoeg. Zelfs niet wanneer we allemaal de dresscode van de ‘groene campus’-flyer gaan volgen: groene rokjes, shirts en haren. Groen blijft een kwestie van doen: de paden op, de lanen in, op naar de Dommel!