Stam-Beese studeerde aan het Bauhaus in Dessau en was de eerste vrouwelijke student die de door architect Hannes Meyer opgezette neue baulehre, een nieuwe architectuuropleiding, volgde. Ze werkte in de jaren dertig als architecte in Berlijn, in Brno in Tsjecho-Slowakije en in de Sovjet-Unie. In dit laatste land bouwde ze mee aan de sotsgorods, de socialistische steden.

De liefde, in de persoon van architect en ontwerper Mart Stam, die ook in de Sovjet-Unie woonde en werkte, bracht haar eind 1934 naar Nederland. Hier was ze actief als fotografe, grafisch ontwerpster, productontwerpster, illustratrice, schrijfster van artikelen, maar bovenal als stedenbouwkundig architecte. In die functie werkte ze van 1948 tot 1971 bij de gemeente Rotterdam.

Heldere structuur

De Rotterdamse modernistische, naoorlogse woonwijken Kleinpolder, Pendrecht, Het Lage Land en Ommoord staan op haar naam. Wijken met een heldere en ruimtelijke structuur, een scheiding tussen wonen, werken, verkeer en recreatie, veel ‘groen’ en gebouwd met nieuwe materialen en technieken.

Stam-Beese was een vrouw in een mannenwereld. Oosterhof stelde zich in haar proefschrift onder meer de vraag hoe haar vrouw-zijn een rol heeft gespeeld in de sociale (machts-)verhoudingen binnen haar vakgebied. Oosterhof liet aan haar promotor Colenbrander weten verrast te zijn door het winnen van prijs. Op dit moment werkt ze aan een biografie over de Surinaamse kunstenaar Erwin de Vries.

De J. Dutilhprijs is ingesteld ter gelegenheid van het afscheid dat mr. Jacques Dutilh in 1992 nam van het Historisch Genootschap Roterodamum. Dutilh heeft zich vanaf de oprichting 45 jaar lang voor het genootschap ingezet. Hij bekleedde 25 jaar de functie van secretaris en was vervolgens 20 jaar voorzitter. Dutilh overleed in 2001 op 82-jarige leeftijd. Vanaf 2014 ontvangt de winnaar een bronzen beeldje van de hand van Joep van Lieshout en een geldbedrag van 6.000 euro.