door

CLMN | Wit

12/12/2012

Sneeuw maakt dorps. Echt! De TU is wat veel dingen betreft sowieso al een dorp, maar in een week als de vorige wordt het dorp nog dorpser en gaan we linea recta naar de overtreffende trap van gezelligheid.

Bijvoorbeeld als we elkaar verkleumend en genietend tegenkomen terwijl we langs de Dommel wandelen, of als we elkaar een handje helpen met die sneeuwpop op de stoepen van de campus. Terwijl een klein groepje droomt binnenkort te kunnen schaatsen op de nieuwe vijver. En vergeet natuurlijk niet het herinneringen ophalen aan alle keren sneeuwval die iedereen ooit in zijn leven heeft mogen aanschouwen! Van toen er veertig centimeter lag, die ene keer in Zweden. Of dichter bij huis, aan die gigantische tekening bij het Hoofdgebouw vorig jaar.

De koffie wordt bijgeschonken, de kantine serveert stukjes roggebrood met katenspek bij de snert. In MetaForum wordt de kerstboom opgetuigd. Met smart wacht men af of er weer zingende robots zullen verschijnen dit jaar, en wat voor kleur kerstballen de kapper hebben zal. Sneeuw vergroot saamhorigheid. Het samen-bij-de-haard-gevoel, ook al verschansen we ons anno 2012 gewoon rond de klepjes in het plafond, of slaan we sjaals om en duiken we toch nog even samen het dakterras op om een teug frisse winterlucht in te ademen.

Maar wat er het meest toe doet voor mij, zijn de kleine sneeuwdingen. De associatie die sneeuw op de TU bij mij opwekt is het gezicht van onze medestudent uit een warmer stukje wereld toen hij ongeveer een jaar geleden voor het eerst in een wit sneeuwdek belandde na een iets te lang tentamen. En stiekem houd ik ook van de winter omdat het een excuus is om gruwelijke gebreide truien te mogen dragen zonder dat er direct maatschappelijke kritiek volgt. Want voor zelfs dat soort verstoktheden kan de sneeuw een stokje steken. Wat is het toch magisch. 

Deel dit artikel