Thuiswerken heeft de afgelopen twee maanden voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Daar sta ik zeker niet alleen in. Wij, de redactie van Cursor, wisselden onze burelen, gelegen aan de altijd gezellig drukke hal in het Auditorium, in voor onze huis- en/of werkkamers thuis. En daar zaten we doorgaans niet alleen. Al onze dierbaren, die ons af en toe ook wat minder dierbaar waren, zaten er ook. Maar al zaten we thuis, de winkel bleef virtueel open. Dus bleef er werk aan die winkel, sterker nog, het was meer werk dan ooit. En zeker niet alleen voor ons.

Dat gold voor onze docenten, die alles op alles moesten zetten om voor de studenten de schappen gevuld te houden met digitale waar. Onderzoekers spijkerden op de bank of achter in de tuin hun literatuuronderzoek bij, of konden eindelijk de laatste draai geven aan die langverwachte paper. Zoals bekend krijg je de beste ideeën altijd onder de douche, en die kon je nu nagenoeg direct, met de haren nog nat, uitwerken. Ja mensen, ik doe mijn best de lichtpuntjes te zien. Ondertussen bleef een groot deel van het ondersteunend personeel letterlijk op de winkel passen.   

Maar docenten willen weer studenten voor zich zien, onderzoekers willen weer kunnen rondscharrelen in hun labs, studenten hunkeren ernaar om elkaar weer face-to-face te spreken, zelfs als dat betekent dat ze er eerst een dodelijk saai college voor moeten volgen. En ook de ondersteuners willen weer de mensen zien die ze ondersteunen; zelfs de notoire klagers zouden hartelijk verwelkomd worden, denk ik.

De eerste stapjes in die richting worden voorzichtig gezet, maar duidelijk is dat ook na de zomervakantie het nog zeker niet back to business is. Wie nog eenmaal zegt: ‘dit is het nieuwe normaal’, dreig ik inmiddels op zijn muil te slaan, maar hij of zij heeft wel gelijk. In dat nieuwe normaal heeft onze universiteit laten zien dat de mensen die daar werken over enorm veel flexibiliteit, creativiteit, improvisatietalent en uithoudingvermogen beschikken. Toen ik collegevoorzitter Robert-Jan Smits vorig week sprak over hoe de samenwerking met de andere twee leden van het CvB is verlopen, noemde hij de huidige crisis de beste cursus teambuilding ooit. Ik denk dat dat opgaat voor de hele universiteit.

Maar nu effe offline, tijd voor mezelf en mijn gezin, even geen duizend gedachten die blijven rondwervelen of een knagende deadline. Ik wens het iedereen en zie jullie dan wel weer ergens vanaf 25 mei, starend in die hypnotiserende rechthoek van mijn laptop, van waaruit vier of vijf gezichten dan naar me terugstaren.