Hoe weerbaar, flexibel en belastbaar is ons docentenkorps nog? Het zal een vraag zijn die de decanen en het College van Bestuur zich ook geregeld stellen. In de laatste vergadering van het CvB met de universiteitsraad kwam de kwestie ook aan bod. Van de kant van het College werd het inmiddels al bekende mantra nog maar eens van stal gehaald: “Wij hebben er oog voor, we zien het echt wel en we vragen leidinggevenden het goed in de gaten te houden. Maar het werk moet wel gedaan worden.”

Daar is geen woord van gelogen, maar als voortploeterende onderwijskoelie koop er niet veel voor. Het enige dat een beetje als een pleister op de wonde kan dienen, is het feit dat je inmiddels best wat handigheid hebt gekregen in het digitaliseren van je lesstof (mooi meegenomen voor na de crisis), en dat je presentatievaardigheden waarschijnlijk zijn toegenomen.

Maar velen willen weer eens face-to-face met hun studenten geconfronteerd worden en aan collega’s bij de koffieautomaat kunnen vragen hoe het met ze is. Want nu probeer je tijdens collegiale gesprekken vooral te kijken welke boeken er achter in hun boekenkast staan, of je hebt nog net zicht op een droogrek waar een paar boxershorts aan hangen.

Ook een flinke groep ondersteuners is tijdens de vakantie nog in touw om de anderhalvemeter-universiteit straks werkelijkheid te laten worden. Een interessant vraagstuk hierbij werd me deze week onder de aandacht gebracht. Hoe komen al die mensen straks op de hogere verdiepingen van Atlas, Flux of Vertigo? Hutje mutje op elkaar staan in de liften zal niet gaan, en voor de crisis werd er bijvoorbeeld in Atlas al geklaagd over de wachttijden voor de lift.

Ik hoor dat een Haags adviesbureau ons hierbij gaat helpen. Er komen voetstappen op de liftvloer waar gebruikers op moeten gaan staan. Met de ruggen naar elkaar, gezichten richting de wand. Ben je eindelijk weer op de campus, mag je elkaar niet in de ogen kijken in de lift, en moet je uit je nek kletsen. Wie het conditioneel goed voor elkaar heeft, pakt natuurlijk de trap.

Kortom, het is wennen, bijvoorbeeld al qua vakantieplanning, en wanneer we eind augustus weer voorzichtig opstarten met een Intro die ook tamelijk onherkenbaar zal zijn, mogen we hopen dat de regels weer iets losser zijn, waardoor er op zijn minst de indruk wordt gewekt dat het weer richting normaal gaat. 

Wij trekken er bij Cursor voorlopig de stekker uit, en ik denk dat ik die van mij ook nog eens een heel goed ga verstoppen. Adieu!