Een jaar nadat aan de TU/e weer als vanouds les wordt gegeven, met de videocolleges nog steeds in ruime mate beschikbaar voor studenten, kiezen veel van hen ervoor om die te gebruiken in plaats van de collegezaal te bezoeken. 

Bij echt blended learning nemen studenten deel aan zowel online als offline activiteiten om hun leerresultaten te verbeteren. Het idee is dat studenten video-inhoud van hoge kwaliteit kunnen consumeren als voorbereiding op het offline hoorcollege. Die contactmomenten kunnen ze dan gebruiken om verduidelijking te krijgen over ingewikkelde cursusonderwerpen. Maar in de jaren na het uitbreken van de covidpandemie, waarbij studenten gedwongen werden om online te studeren, heeft het bekijken van video's voor veel van hen een andere functie gekregen. Het wordt nu beschouwd als vervanging van de offline colleges.

De kwaliteit van het videomateriaal, afkomstig van opnames van live colleges, varieert. Meestal staat de docent in de collegezaal met een split screen waarop de powerpointslides te zien zijn. Mijn videocolleges zijn in dat opzicht niet anders. En eerlijk gezegd, hoewel ik op video ben vastgelegd terwijl ik alle relevante cursusinhoud uitleg, bieden deze opnames geen boeiende kijkervaring.

Daarentegen staat het internet vol met hoogwaardige video-inhoud op het gebied van techniek. Websites als 3blue1brown of Veritasium combineren hoogwaardige videoproducties en eenvoudige taal om veel concepten met korte videoformaten te illustreren. In vergelijking daarmee zijn de video's die ik heb gemaakt voor studenten in mijn cursus, een slecht alternatief. Het is dan ook niet verwonderlijk dat studenten klagen over de kwaliteit van de video's.

Bovendien leidt het bekijken van alleen video's niet tot echt leren. Vaak zullen studenten de video's op dubbele snelheid afspelen om tijd te besparen, of ze zullen de ’saaie’ wiskundige afleidingen overslaan. Toen ik, dankzij de prachtige videobewerking SW in ons online systeem, quizzen in de video introduceerde, die de video stopzette totdat het juiste antwoord was gegeven, waren de studenten not amused. Dit betekende dat ze naar de colleges moesten luisteren en die ook moesten begrijpen om verder te kunnen kijken.

Een ander, meer succesvol gebruik van video's waarmee ik experimenteerde, was het geven van diepgaande video-uitleg over alle instructie-inhoud. Die werden druk bekeken en waren populair bij studenten, maar ze werden vaak bekeken zonder te proberen de problemen eerst op papier zelf op te lossen.

Tot slot, één van de vreemdste bijproducten van het beschikbaar stellen van video's naast het geven van live sessies, is een klacht die ik herhaaldelijk heb ontvangen van studenten met betrekking tot werkdruk. Hoe moet een student een cursus volgen als hij zowel al het videomateriaal moet bekijken en dan ook nog moet deelnemen aan live colleges? Met de ambitie om elke student de mogelijkheid te bieden om een gewenst leerpad en dus een overvloed aan content te kiezen, hebben we ook FOMO geïntroduceerd, wat de druk die sommige studenten voelen, nog groter maakt.

Is de oplossing voor deze problemen nu om videocolleges te verbieden? Moeten we een duidelijke verklaring afgeven dat studenten naar de campus moeten komen om colleges te volgen? Ik ben er niet zeker van dat dit een winnende strategie is, want als de geest van de videocolleges eenmaal uit de fles is, is het moeilijk om die er weer in te krijgen. Maar de universiteit moet wel actie ondernemen.

Ten eerste moeten we onze studenten helpen te begrijpen wat de beperkingen zijn van wat zelfgemaakte (universitaire) videocontent kan bieden – in feite weinig. En als dat hen er niet van overtuigt om hun laptops te sluiten en naar de collegezalen te komen, moeten we misschien gaan investeren in het maken van video-inhoud met een hoge productiewaarde, of we moeten Steven Spielberg inhuren om ze voor ons te regisseren: Indiana Jones and the Integrals of Infinity. Ik kan me voorstellen dat ze daar wel warm voor lopen.