Op een maandag in januari reden mijn vrouw en ik op een linkerbaan in Duitsland. In tegenstelling tot wat je soms in de Top-40 hoort over ‘gas’ en ‘180 linkerbaan’, hield onze Ford Fiesta het op een drafje van 110 à 120 km/u. We waren in een beste stemming, op weg naar huis van een vakantie waarin ik mijn kleine neefje in Zwitserland voor het eerst had ontmoet.

Hoe zorgeloos het leven ook voortkabbelt, soms zie je ineens felle remlichten voor je. Het cliché wil dat je dan niet anders kunt dan ook op de rem trappen en hopen op een goede afloop. De remlichten van corona kwamen sneller dan we konden bevroeden, waardoor we het na de botsing met het virus nu nog hebben over ons leven vóór en tijdens corona. Soms kijken we smachtend naar beelden van hossende, feestende mensenmassa’s van vóór, en vragen we ons af of het ooit weer hetzelfde wordt.

Op die maandag in januari zag ik ook remlichten - letterlijk ditmaal. Twee auto’s voor me knalden op elkaar en hoe zeer ik ook op de rem trapte, ik kon een botsing niet vermijden; de Audi achter me ook niet. Van het ongeloof dat je remlichten niet meer kan ontwijken in de seconde voor de botsing, tot het wachten op de hulpdiensten en uiteindelijk de sleepauto. We zijn heelhuids uitgestapt, maar de klap dreunt nog altijd na.

Of ik het over een paar jaar nog heb over ‘vóór en ná het ongeluk’ weet ik nu niet. Afgelopen maandag keek ik mee naar de herdenkingsdienst van de twee studenten Sustainable Innovation die de week ervoor waren omgekomen. Het nieuws van het skiongeluk in Frankrijk kwam als een schokgolf, waarvoor je slechts hard op de rem kunt trappen, maar het verdriet dat het veroorzaakt kun je je simpelweg niet voorstellen. Jarenlang heb ik zorgeloos bij Intermate rondgelopen, maar deze tragedie is geen deukje op de bumper van de vereniging; er is een hele hap uit haar ziel genomen.

Soms trapt het leven hard op de rem en word je door elkaar geschud. Op een maandag in januari kon ik vervolgens zonder kleerscheuren uitstappen, maar dat lukte twee studenten op een maandag in februari niet - en alleen dat laatste telt écht. Rust in vrede, Axel en Boris.