Maar nadat Eindhovenaren het calimerocomplex tot een geuzenstatus hadden verheven (“Boeruh, boeruh, boeruh!”) en we ons hadden bevrijd van het verstikkende minderwaardigheidscomplex (met dank aan cabaretier Theo Maassen), zijn we ons eigen pad gaan bewandelen. En dat wierp haar vruchten af. Momenteel is de Brainport regio de economische motor van Nederland en een paar weken geleden heeft PSV de 25e landstitel binnengehaald. 

Toch hebben we ons niet helemaal ontdaan van ons minderwaardigheidscomplex. Vooral als het gaat om het modieuze Angelsaksische sociaal activisme. Een klein groepje luidruchtige studenten en medewerkers vindt sociaal activisme namelijk ontzettend interessant. Ze kopiëren – met flinke vertraging – de ene na de andere trend. Na het verwijderen van schilderijen werd de bestuurskamer bezet door University Rebellion. Na wat re-branding is de huidige “flavor of the day” de oorlog in Gaza. Dit keer gehuld in de keffiyeh, zijn dezelfde figuren die ons waarschuwden voor de naderende klimaatapocalyps inmiddels experts in het conflict tussen Israël en Hamas.  

De universiteit hoort een plek te zijn waar kritisch denken centraal staat. Het is bij uitstek de plek voor debat en discussie. Een plek waar studenten leren om hun argumenten deugdelijk te onderbouwen en anderen te overtuigen met die argumenten. Maar misschien nog belangrijker, de universiteit is ook de plek waar je je laat overtuigen door goede argumenten. Maar de sociaal activisten gebruiken dit instrument helemaal niet. Ze proberen onredelijke eisen af te dwingen door het bezetten van bestuurskamers, door het (laten) verwijderen schilderijen en door intimidatie. En ze gebruiken taal niet om te communiceren, maar om te manipuleren.  

Het interview van een Powned verslaggever met woordvoerder Bram was veelzeggend. Bram klinkt als een ‘broken record’, hij komt niet verder dan het herhalen van een vooraf ingestudeerd talking point. Op de achtergrond staat een handjevol activisten, hun gezichten zijn verborgen achter het mondkapje en de keffiyeh. Maar het prachtige weer zorgt er tegelijkertijd voor dat studenten en medewerkers in grote getalen naar buiten zijn gekomen om hun lunch te nuttigen. De sociaal activisten, achternagelopen door de verslaggever, cameraman en beveiliger, worden volledig genegeerd. Hun geschreeuw resoneert niet. En dan denk ik met enige trots, wat is het toch heerlijk om een eigenzinnige Calimero te zijn! 

Willem Mulder is professor Precision Medicine aan de TU/e. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel