Ik vond het hartverscheurend om deze ‘spookstudenten’ te horen praten over de manier waarop ze dit jarenlang hebben volgehouden. Tijdens het filmen van de documentaire had een aantal van hen nog steeds hun ouders niet op de hoogte gesteld. Een jongen had ook lange tijd zijn huisgenoten niet ingelicht over het feit dat hij gestopt was. Hij ging dus op gezette tijden het huis uit. Tegelijkertijd was hij heel bang om zijn zus tegen te komen, die in dezelfde stad woonde. Het is nauwelijks voor te stellen hoe hij het volhield om elke dag leugens over zijn leven te vertellen en voortdurend de spanning daarover te moeten ervaren. Hij trok zich steeds meer terug uit het sociale leven en ontwikkelde depressieve gevoelens.

Ik hoop vooral dat heel veel studenten deze documentaire ook gezien hebben. En dat ze boodschap die eruit spreekt is, oppikken: blijf niet alleen met je gevoelens en je geheim rondlopen. In je hoofd maak je alles veel groter en erger dan het is; je ouders en vrienden vinden het alleen verschrikkelijk erg voor jou dat je al zo lang ongelukkig bent en dat nooit hebt durven zeggen.

Wanneer studenten om een of andere reden niet lekker in hun vel zitten, hoop ik dat ze weten dat ze dit met iemand binnen de universiteit kunnen bespreken. Ze kunnen altijd een beroep doen op de studieadviseur van de faculteit; deze kan een luisterend oor bieden, ondersteunen en eventueel coachen en begeleiden. Sommige studenten denken dat je alleen terecht kan bij de studieadviseur wanneer je denkt studievertraging op te lopen, maar dat is dus een misvatting! De studieadviseur kan samen met de student onderzoeken welke ondersteuningsbehoefte er is en wie dat het beste kan bieden.

Studenten vertellen mij regelmatig dat ze hun problemen liever eerst zelf wilden oplossen en daarom pas vrij laat bij mij komen. Dit gedrag is op zich te prijzen en heel begrijpelijk. Wanneer je als (jong)volwassene de universiteit betreedt wil je misschien ook laten zien dat je zelfstandig en zelfredzaam bent. Dit kan leiden tot de overtuiging dat hulp vragen een teken van zwakte is. En wie wil er nu zwak zijn? Het opvallende is dat de meeste mensen met een dergelijke overtuiging wel graag voor anderen klaar staan. Dan geldt die overtuiging niet; blijkbaar geldt die alleen voor henzelf.

Maar om hulp vragen wanneer het niet goed met je gaat, vind ik juist sterk. Je neemt de verantwoordelijkheid om goed te zorgen voor je geestelijke gezondheid en vraagt hulp aan anderen die mogelijk iets voor je kunnen betekenen. Voor mij is dat een teken van kracht.