Meteen toen ze voet op Nederlandse bodem zetten, werden Victoire Simon uit België (Wallonië), Simeon Rangelov uit Bulgarije en Eneritz Murillo uit Spanje lid van roeivereniging Thêta. Eneritz was vijf jaar geleden de enige internationale student van haar lichting, Simeon en Victoire waren al niet meer alleen toen ze zich aanmeldden en inmiddels is er zelfs een hele roeiploeg van internationale eerstejaarsstudenten. Toch kiest Thêta ervoor om de cultuur en voertaal van de vereniging Nederlands te houden. En dat hebben de studenten geweten.

Als internationale studenten die de taal niet spraken, was lid worden van Thêta een enorme sprong in het diepe. “Ik snapte echt nergens iets van”, herinnert Victoire zich van het introductieweekend van de vereniging. “Alles was in het Nederlands.” Ze vroeg soms wel dingen in het Engels en kreeg dan ook antwoord, maar veel ging langs haar heen. Voor Simeon ging dat nog een stap verder. Hij kwam in een roeiershuis te wonen, waar zijn huisgenoten hem ‘hielpen’ snel Nederlands te leren op een studentikoze manier. “Er was een regel dat je in de keuken geen Engels mocht spreken. Deed je dat wel dan kreeg je iets naar je toe gegooid - dat gold overigens ook voor de Nederlanders in het huis. Een manier om het te omzeilen was door te zingen, omdat de regel specifiek om spreken ging. Ook moest ik voor het avondeten vaak eerst een tekstje van honderd woorden in het Nederlands schrijven.” De andere twee schieten in de lach.

Formeel Nederlands

Simeon volgde wel Nederlandse lessen op de universiteit, maar hield die snel voor gezien. Het resultaat is dat je aan zijn accent niet kan horen dat hij uit het buitenland komt, maar als je let op wát hij zegt, dan hoor je dat er grammaticaal nog wat te verbeteren valt. “Dan kijken mensen me aan van: waarom praat je zo?” Eneritz bleef wel taallessen volgen, tot het hoogste level aan toe. Dankzij die basis wist ze in haar derde jaar een stage bij de gemeente te bemachtigen. “Toen moest ik ineens allemaal beleidsteksten gaan lezen in formeel Nederlands.”

Het vergt soms wat aanpassingsvermogen, om goed te integreren. Maar dat het gelukt is blijkt wel uit het feit dat Simeon regelmatig denkt: dat kan goedkoper. Ook ergert hij zich aan andere internationals die hun fietsen verkeerd parkeren – “overal waar het niet mag.” Als ingeburgerde Nederlander weet hij dat je alles op de fiets kunt verhuizen: kasten, een loungeset, tafels. Maar dat iedereen op de fiets naar het gala van de vereniging gaat vindt hij wel raar. “En dan niet op een mooie burgerfiets, maar een die je kunt horen van een kilometer ver. Ik kan er niet aan wennen.” Victoire leerde om (dronken) te fietsen: “Dat was echt een experiment.” Nu gaat ze – net als Eneritz – vaak wielrennen.

Iets wat geen van de drie zich nog eigen heeft gemaakt is de Nederlandse directheid. Eneritz: “Ik denk soms ’s avonds terug aan wat iemand zei of deed en vind dat dan echt een beetje offensive.” Hoewel Simeon er niet zoveel over nadenkt, herkent hij het wel. Wat hem opvalt is dat de meeste mensen ook nog trots zijn op hoe direct ze zijn. Bij Victoire zorgt het soms voor verwarring. “Dan denk ik: zijn deze mensen nou mijn vrienden, of niet?” Zelf probeert ze soms ook wat directer te zijn, en dat is niet gemakkelijk voor een Belg. “Maar anders snappen ze me niet.”

Nederlandse wateren

Thêta probeert de internationale studenten zo goed mogelijk te helpen bij het navigeren van de Nederlandse wateren. Zo is er een soort buddy-systeem opgezet en voeren de huidige internationals gesprekjes met de nieuwkomers. Er is ook een woordenboek met roeitermen, waar niet alleen de vertalingen van de woorden in staan, maar ook de uitleg daarvan in het Engels. Wie zich echt thuis wil voelen binnen de vereniging – en dat geldt ook voor Nederlandse studenten – zal echter actief mee moeten doen, aldus Maud. “Deze drie studenten hebben zich door bij commissies te gaan en in een roeiershuis te gaan wonen echt verbonden met Thêta. Mensen die dat doen blijven langer en vinden het leuker bij de vereniging.”

Loont het om de taal te leren en je best te doen om te integreren? Volgens deze drie internationals wel. Al is iedereen volgens Eneritz vrij om daar een eigen keuze in te maken. Hoe dan ook is het volgens haar goed om uit je comfortzone te stappen. Dat beamen de anderen. Victoire: “Als het je leuk lijkt om goed te integreren, maar het niet durft, dan moet je het toch gewoon doen. Mij heeft het veel gebracht. Ik noem Nederland nu echt mijn thuis.”