Eigenlijk was Al-Daffaie al professor toen hij vanuit Duitsland tijdelijk als gast bij de TU/e kwam werken. “In Duitsland is er een ander systeem, waarbij je wel meteen professor genoemd wordt”, legt hij uit. Toen hij daadwerkelijk de overstap naar Eindhoven maakte, viel hij automatisch onder het Nederlandse systeem en ‘verloor’ zo zijn titel. “Een rare gewaarwording”, aldus Al-Daffaie.

Nog vreemder keek hij op toen hij de eerste verdediging van een promovendus bijwoonde. “Bijna iedereen om me heen droeg een toga. Alles zag er heel officieel uit. En dan heb je nog die man die met een stok binnen komt lopen (de pedel, red.). Ik dacht: waar ben ik terechtgekomen? In Duitsland heeft iedereen gewoon een pak aan.” Ook opvallend vond hij dat een van zijn collega’s juist géén toga aanhad. “Dat mocht hij niet, omdat hij geen hoogleraar was.” 

Erkenning

Het mogen dragen van een toga werd daarmee voor Al-Daffaie een doel. “Als symbool voor wat je hebt bereikt.” Dat hij nu een gewaad mag dragen en zichzelf professor mag noemen, verandert niets aan zijn kernambitie: promotie maken en hoogleraar worden. De toga en titel ziet hij meer als erkenning voor het werk dat hij al doet, want dat is niet gering.

Het feit dat ook universitair (hoofd)docenten nu promotierecht kunnen krijgen, vindt Al-Daffaie misschien nog wel belangrijker dan die erkenning. Hij zit nog in het proces om promotierecht te krijgen, maar begeleidt momenteel al wel vier promovendi en er komt nog een vijfde bij. Juist de universitair docenten doen volgens hem het meeste werk als het gaat om de begeleiding van promovendi en verdienen het om de bul te mogen overhandigen – met het bijbehorende praatje. “Dat zou niet iemand moeten doen die mijn promovendus misschien maar twee keer heeft gezien.”

Terughoudend

Al-Daffaie hoopt dat meer van zijn collega’s hun nieuwe titel meer gaan omarmen, om zich heen ziet hij dat veel van hen nog wat terughoudend zijn. “Ze denken dat het niet op hen van toepassing is, of geloven niet dat het echt is.” MomenTUm is volgens hem een uitgelezen kans om ze ervan bewust te maken dat het wel degelijk echt is, en dat ze net zoveel recht hebben om in het cortège mee te lopen als hoogleraren. 

Aanspreektitel versus functieniveau

Al-Daffaie is blij met het ‘iedereen professor’-beleid, maar vindt wel dat die titel dan ook overal gebruikt zou moeten worden. Hij ziet dat collega’s dat niet altijd doen, en ook op de website van de TU/e staat bij zijn naam alleen maar de titel dr. en niet prof. dr. Dat komt omdat de TU/e toch de officiële titulatuur van Nederland wil aanhouden, licht Julma Braat toe, zij is beleidsadviseur Erkennen en Waarderen bij Human Resources Management. 

“De aanspreektitel professor is er om de erkenning te geven en de expertise van mensen te benadrukken, maar we maken op de universiteit wel nog steeds onderscheid tussen de verschillende functieniveaus (universitair (hoofd)docent en hoogleraar, red.), met verschillende taakopdrachten. In de promotiecommissie en de thesis staan ook de officiële titels. Daarom was het voor de universiteit logisch om die titels te behouden", zegt ze. Al-Daffaie ziet die logica niet. Hij hoopt dat de TU/e de beslissing wil heroverwegen en de kwestie vanuit een ander perspectief wil bekijken.