Omdat ze straks -eenmaal afgestudeerd- ook in staat moeten zijn om met elkaar tot iets bewoonbaars te komen, kunnen toekomstige bouwfysici, architecten, constructeurs, stedebouwkundigen en vastgoedspecialisten dat tijdens hun studie maar beter goed getraind hebben. Via het project 'De Multi' laat de faculteit Bouwkunde haar derdejaarsstudenten uit genoemde disciplines daarom zelf ervaren wat dit 'integraal werken' in de praktijk inhoudt.

In tien weken moeten ze een ensemble (hotel, woningen, cultuur en horeca) voor de probleemlocatie 'Kop van 't Zand' bedenken, uitwerken en presenteren. Die locatie -nabij de Verkadefabriek- ligt al jaren braak, in afwachting van een partij met ideeën en vooral geld. Op vloer 1 van het TU/e-gebouw Vertigo liggen de rest van de week nog zo'n dertig ideeën voor het oprapen.

Wát de studenten moeten bouwen voor 'De Multi', is in de opdracht bepaald. De manier waarop ze dat invullen (vorm, verhouding, volume), is aan de studenten zelf. “Als ze hun keuzes maar kunnen verantwoorden”, legt projectcoördinator Tom Veeger uit. “Als ze appartementen bovenop een hotel plaatsen, wil ik graag weten waarom. Ze moeten kunnen aantonen dat er op díe plek belangstelling is voor dat soort woningen en ook een financieel sluitend plan kunnen overleggen”

De teamleden onderzochten eerst individueel wat er op de locatie mogelijk en wenselijk is. Met een tas vol ideeën zochten ze elkaar weer op. Na intensief overleg kwam groep 5 tot een spierwitte, maar ook elegante hotelkolos, pal naast de bestaande fabriekshal die ze in het geheel integreerden en in stand hielden als skaterspaleis.

Architectuurstudent Sebastiaan Boer: “We waren vooral gewaarschuwd voor dit project. Plan je niet goed of handel je te solistisch, dan liggen ruzies en jankpartijen op de loer of riskeer je het allemaal niet op tijd klaar te krijgen.” Nick van Rouwendaal (Vastgoed) vult aan: “Dat is bij ons niet gebeurd, gelukkig. Omdat we goed planden, tijdig terugkoppelden, maar ook omdat we elkaar goed lagen en wisten wat we aan elkaar hadden.”

Architect Boer kreeg het soms zwaar te verduren als hij voor de zoveelste keer naar de tekentafel werd teruggestuurd. Omdat er constructief of bouwfysisch iets bleek te schorten aan zijn ontwerp, of omdat collega 'vastgoed' het toch ineens helemaal anders wilde. Boer: “Ik heb twee complete schetsrollen volgetekend”.

Terugkijkend zeggen de studenten veel van het project te hebben geleerd. Van Rouwendaal: “Van elkaars kennis en van de manier waarop al die disciplines in elkaar grijpen. Je leert te luisteren, open te staan voor andere visies en concessies te doen aan je eigen verlanglijstjes.” Nadia van den Boogaard (Vastgoed): “We communiceerden veel onderling. Ook thuis nog, via de groepsapp die we speciaal hiervoor gebruikten.” De leermomenten waren soms ook heel praktisch. Hoe je van een schets tot een technisch ontwerp komt, dat vervolgens vertaalt naar een levensechte artist impression en die via een maquette tot iets tastbaars maakt.

Presenteren bij Bouwkunde is al lang geen houtje-touwtjewerk meer. Professionele software, laserprinters en snijmachines hebben ooit gangbaar gereedschap als het stanleymes en de figuurzaag naar het museum verdrongen. Daarmee zijn de visuals en maquettes van de studenten nauwelijks nog te onderscheiden van die van hun professionele vakgenoten.

Nu het teamwerk erop zit, pakt iedere betrokken student het project individueel op om het op zijn of haar terrein tot in detail uit te werken. De terreineigenaar in Den Bosch zou er daarna zo mee aan de slag kunnen. Van den Boogaard: “Ideeën genoeg, daar ligt het niet aan. Maar zie tegenwoordig maar eens een investeerder te vinden.”