Meulensteen zocht bewust zijn toevlucht tot de studenten, omdat hij een open discussie nastreefde bij het ontwerp, met een maximum aan inspraak- en keuzemogelijkheden. Dat was - zo schatte hij in - met een groep jonge honden eerder mogelijk, dan met een architect van naam en faam, die teveel zijn eigen stempel op het proces zou drukken. De band met de TU/e was er al; Meulensteen geeft al jaren leiding aan het Meulensteen Art Centre dat op de TU/e-campus gevestigd is.

De bouwkunde-studenten - ondersteund door hoogleraren Jouke Post, Ralph Brodruck en René van Zuuk - reisden eerst af naar Bratislava, verkenden de omgeving en gingen eenmaal terug in Nederland aan de slag met het ontwerp. Oud-studente Desiree Melgers was één van hen: "Er zijn tien zeer uiteenlopende ontwerpen uitgewerkt, gepresenteerd en tentoongesteld tijdens een symposium in het museum”.

Uiteindelijk bleven er twee concepten over: een verhoging van het bestaande museum en een uitbreiding naast het bestaande gebouw.  Meulensteen koos uiteindelijk voor het laatste, vooral ook omdat daarmee voorkomen werd dat het museum tijdens de verbouwing dicht zou moeten. Het finale ontwerp werd door de Slowaakse architect Ján Kukul’a uitgewerkt.

Vijf jaar later is de verbouwing klaar. Op uitnodiging van Meulensteen reisden de oud-studenten - inmiddels zelfstandig architect - vorige week opnieuw naar Bratislava af om het eindresultaat te bewonderen. Melgers: "Onze hand is duidelijk te herkennen. De uitkijkpunten, de nadrukkelijke relatie met het water en de omgeving en de  beeldentuin op het dak. Het is iets om trots op te zijn." 

De gehanteerde 'open' werkwijze, waarbij de architect meer in overleg treedt met zijn opdrachtgever dan solistisch handelt, zegt Melgers in haar dagelijkse praktijk ook te gebruiken. "Het past veel meer bij deze tijd en je houdt aan het eind altijd twee tevreden partijen over."

Volgens Gerard Meulensteen heeft zijn vernieuwde Danubiana Museum de potentie om het 'Guggenheim van Bratislava' te worden.