Alain had geen tijd om te schrijven
Alain is een heel lieve jongen, en deelt dat graag met iedereen. De afgelopen maanden is zijn liefde voor de academische wereld echter uit de hand gelopen. Dag in, dag uit, en ook in het weekend, zit Alain achter zijn laptop te werken aan zijn proefschrift, want hij is “bijna klaar”. Daarom zijn de woorden in deze column niet de zijne, maar heeft hij mij (zijn verloofde) als ghostwriter ingehuurd.
Alain is immers even te druk. Terwijl ik graag had gewild dat Alain eens even wat minder lief was geweest voor de academische wereld. Dat hij op zijn strepen was gaan staan en “NEE” had gezegd tegen iets te strakke deadlines en onbehoorlijke werkuren, en wat vaker “JA” tegen leuke activiteiten met mij, familie en vrienden. Maar helaas, het afronden van het proefschrift vreet aan Alain, en dus ook aan mij.
De eerste tekenen van de drukte deden zich deze zomer al voor. De zomervakantie was opgeknipt in twee keer anderhalve week in plaats van drie aaneengesloten weken. Dat was immers praktischer in verband met het schrijfwerk en overleg met de begeleiders. Vervolgens nam hij tijdens deel twee van onze vakantie ook nog zijn laptop mee, want dat ene hoofdstuk moest af. Dit leidde tot romantische taferelen in Italië. Terwijl ik kon genieten van het uitzicht op de bergen met een goed glas wijn, was Alain driftig aan het typen. Gezellig hoor, zo’n academicus in huis.
Ook de laatste weken zijn bijzonder gezellig. Bij thuiskomst na mijn werkdag zit er soms een brok chagrijn achter een laptop, dat graag een bordje eten voorgeschoteld krijgt. Weer verschenen de woorden niet snel genoeg op zijn scherm. Daarom breng ik soms zelfs de eerste uren van de nacht alleen door in bed.
Ondertussen word ik ook bestookt met de vraag: “Wanneer is Alain klaar met zijn proefschrift?”. Het afronden van het proefschrift zorgt niet alleen voor stress bij Alain, maar bezorgt ook drukte in mijn hoofd. Nu weet ik als voormalig TU/e-studente dat de werkdruk onder TU/e-medewerkers een actueel thema is, maar achter al deze medewerkers staat ook een thuisfront dat ervoor zorgt dat zij optimaal kunnen presteren. Immers, als deadlines toch niet realistisch blijken te zijn, zitten wij met de brokken chagrijn.
Daarom één verzoekje aan de andere medewerkers en studenten aan de TU/e: kunnen jullie Alain, en mij dus ook, even met rust laten tijdens Kerst? Dan kan ik weer eventjes genieten van die zorgeloze lieve jongen voor wie ik tien jaar geleden viel.
Discussie