door

Een historische tijd om te leven

20/05/2025

We leven in een roerige tijd, stelt Lucas van Bentum. De wereld staat in brand en de masterstudent Electrical Energy Systems voelt een knagend gevoel van onmacht. Hij vraagt zich af wat hij kan doen in een wereld die ten onder lijkt te gaan.

Een dag uit het leven van een student uit 2025:

7:30 uur boulderen bij de (gelukkig nog betaalbare) SSCE
8:45 college van Power System Stability and Dynamics
10:45 pauze, artikel lezen over extreemrechtse ideeën in het Nederlandse leger
11:30 modelleren van een Single Phase Grid Converter
12:45 lunchen met vrienden, praten over de ontvoeringen van Amerikaanse burgers in de VS en of dat hier ook gaat gebeuren
13:30 college over Submarine and Underground Cables
15:30 discussie over de klimaatcrisis en de uitdagingen van een duurzaam energiesysteem
18:00 avondeten in de Scala Kitchen, goedkoop en zelfgemaakt door fantastische vrijwilligers
19:00 salsales
21:00 drinken met huisgenoten
23:00 bedtijd! 

We leven in een roerige tijd. Een Nederlandse minister verspilt kostbare tijd aan kinderen uit oorlogsgebieden door ze een tripje naar de Efteling te ontzeggen, terwijl ons hoger onderwijs uitgehold wordt. Op de achtergrond speelt bij iedereen in de warmte van april de naderende klimaatramp, die slechts een beetje vertraagd wordt door de zonnepanelen die we installeren. Politici eisen minder rechten en minder vrijheid van meningsuiting. Israël pleegt genocide, Rusland zit nog steeds in Oekraïne. Ik voel een knagend gevoel van onmacht. Wat kan ik doen in een wereld die ten onder lijkt te gaan? 

Machteloos

Ik vraag me af of alle studenten dit voelen, niet alleen politiekgeëngageerden. Als oud-lid van de universiteitsraad ben ik gewend om overspoeld te worden met wat er misgaat, of het nu om duurzaamheid, protestrecht of sociale veiligheid gaat. Maar ik kreeg ook manieren aangereikt om verandering te creëren (of het gevoel dat ik dat deed). Ik had best directe invloed op de universiteit. Nu ik geen lid meer ben van de UR, voel ik me machteloos. Ik studeer, sport, zie mijn vrienden. Ik doe alles wat een goede student moet doen, maar dat knagende gevoel blijft: “Kijk ik alleen maar toe?”

Op 4 mei dacht ik, naast de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en andere oorlogen, aan mijn familie die door hun tijd in de geschiedenis geraakt zijn. Een van mijn overgrootvaders was een Joodse bankier die met zijn familie onderdook, om voor de hand liggende redenen. Mijn andere overgrootvader was civiel ingenieur met een comfortabele managementfunctie bij een overheidsdienst. Hij was niet Joods, maar moest toch onderduiken want die overheidsdienst was de Nederlandse Spoorwegen, en hij was betrokken bij de organisatie van de Februaristaking in 1941. 

Gedicht

Het beroemde gedicht van Martin Niemöller schiet me altijd te binnen bij het bespreken van WOII: 

First they came for the socialists, and I did not speak out 
     Because I was not a socialist.
Then they came for the trade unionists, and I did not speak out 
     Because I was not a trade unionist.
Then they came for the Jews, and I did not speak out 
     Because I was not a Jew.
Then they came for me, and there was no one left to speak for me.

Mijn overgrootvaders staan in dit gedicht. Ze kwamen voor de een, en de ander sprak zich uit. In hun tijd hebben te weinig mensen zich uitgesproken, wat leidde tot de catastrofe van hun tijd. Onze tijd vraagt ​​opnieuw van mensen dat ze zich uitspreken voor de weinigen die aangevallen worden, om te voorkomen dat intolerantie de macht grijpt.

Nieuwe wegen

Ik maak me zorgen om de staat van de wereld. Fascisme is terug. De extreemrechtse AfD is de op een na grootste politieke partij van Duitsland, onze minister van Immigratie probeert de Raad van State te negeren, en in de VS ondermijnen ze met succes het recht op een eerlijk proces.

Sinds een maand heb ik een manier gevonden om mijn zorgen te lijf te gaan. Niet door het nieuws te negeren, maar door nieuwe wegen te vinden. Ik ben lid geworden van een politieke partij! Een omgeving vol mensen met dezelfde drive voor verandering en ervaren mensen die me kunnen begeleiden om me in te zetten op een manier die voor mij werkt. Het kost maar 2 euro per maand, en voor meer gemoedsrust is dat een goede deal. Probeer het zelf en laat me weten of het ook voor jou werkt!

Lucas van Bentum is master student Electrical Energy Systems aan de faculteit Electrical Engineering.

Deel dit artikel