Greenwashing is de praktijk waarbij bedrijven positief communiceren over hun duurzaamheidsprestaties om de aandacht af te leiden van hun daadwerkelijke, negatieve impact op het milieu. 

Het onderwerp is veelbesproken sinds University Rebellion protesteerde tegen de aanwezigheid van Shell en andere fossiele bedrijven op de Career Expo. Hun oplossing is simpel: deze bedrijven zouden niet meer welkom moeten zijn. 

De universiteit kiest een genuanceerdere aanpak en stelt dat zij alleen nog met deze bedrijven samenwerkt op het gebied van ‘duurzaam onderzoek’, al is onduidelijk wat daar precies onder valt. Het roept de vraag op: voorkomen we greenwashing op de TU/e eigenlijk wel?

We zien dat bedrijven die op de lijst van Milieudefensie van de 29 grootste vervuilers staan, nog steeds deelnemen aan wervingsactiviteiten en gastcolleges op de universiteit. Een uitnodiging op de campus geeft deze bedrijven geloofwaardigheid en zichtbaarheid bij jonge studenten die hun professionele identiteit nog aan het vormen zijn. 

Wanneer zij dat podium gebruiken om misleidende duurzaamheidsframes te presenteren, vormen zij daarmee een narratief. Dat brengt het risico met zich mee dat studenten en medewerkers worden misleid en uiteindelijk belanden bij werkgevers die niet aansluiten bij hun eigen waarden op het gebied van milieu en sociale duurzaamheid.

Ik denk dan aan de Bermudadriehoek van talent van Simon van Teutem. Dit boek beschrijft hoe elitaire sectoren jonge, ambitieuze afgestudeerden aantrekken met beloften van impact, maar in werkelijkheid hun idealen uithollen. 

Voor technische studenten zoals wij zijn het niet de advocatenkantoren of consultancybureaus die deze beloften doen. We horen energie-, technologie- en maakbedrijven claimen dat zij de groene transitie aanjagen. Terwijl hun kernactiviteiten vaak nog steeds sterk leunen op fossiele brandstoffen of onhoudbare toeleveringsketens. 

Zo laat een recent onderzoek in Nature Sustainability zien dat de grootste olie- en gasbedrijven ter wereld nog maar marginaal bijdragen aan de energietransitie. De vraag is dan ook of de universiteit dit soort misleidende wervingspraktijken zou moeten faciliteren. De TU/e heeft beleid opgesteld voor onderzoekssamenwerkingen met deze bedrijven, maar nog niet voor wervingsevenementen en gastcolleges. 

Hoe draagt het beleid bij aan de missie van de universiteit om verantwoordelijke ingenieurs op te leiden die positieve impact hebben op de samenleving, als deze bedrijven tijdens wervingsactiviteiten misleidende duurzaamheidsframes presenteren?

Gezien het feit dat de TU/e geen invloed heeft op de keuzes die studenten na hun afstuderen maken, zou de universiteit zorgvuldiger moeten omgaan met de verhalen die werkgevers hier mogen vertellen. En wanneer een bedrijf toegang krijgt tot onze studenten, zou kritische reflectie op dat bedrijf aangemoedigd moeten worden.

Jort Postema is bachelorstudent Industrial Design en strategymanager bij GO Green Office. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.