Na bijna een jaar thuis voortploeteren is de rek er bij de meesten van ons wel uit. Ook de bemoedigende woorden van je leidinggevende of van ons College van Bestuur sorteren denk ik niet meer zoveel effect. We zijn het beu. Toch arriveerde deze week nog wat opbeurend nieuws uit Den Haag: het ministerie van OCW kwam met een stevig bedrag over de brug om studenten en onderzoekers te ondersteunen. Fijn dat de regering naast de KLM ook het hoger onderwijs in de lucht wil houden.

Halvering van collegegeld voor het komend studiejaar. Geld voor het verlengen van arbeidscontracten van jonge onderzoekers. Extra middelen om de sterke groei van het aantal studenten op te vangen. Want ondanks dat je er als student van uit kon gaan dat je maar een fractie van de tijd aanwezig zou zijn op de campus, zijn er toch weer meer gekomen dan het jaar daarvoor. Tussenjaren werden overboord gegooid en de instroom van buitenlandse studenten nam toe. Ook aan onze universiteit.

Maar eigenlijk wil iedereen zo snel mogelijk weer de Dommel kunnen oversteken om elkaar te zien en te spreken. De Dommel als onze eigen Rode Zee, aan de overkant lonkt het beloofde land, onze campus. Lunchen in de middag, praten over de voortgang in je onderzoek, over een doorbraak bij je studententeam, een succesje van je sportteam, over wat je komend weekend gaat doen, of je spreekt je verbazing uit over het feit dat PSV ooit tien miljoen heeft betaald voor Timo Baumgartl.

Een beetje een pleister op de wonde waren vorige week voor mij de carnavalsverhalen in de longread van collega Norbine Schalij. Ook die plaag - het niet kunnen doorgaan van carnaval - kreeg Brabant voor de kiezen, maar gelukkig waren er mooie herinneringen te delen en is er hoop voor komend jaar. Dat zal een ontlading van jewelste worden.

Op dit moment ben ik voor de maand maart aan het proberen weer een nieuwe redacteur aan te nemen. Dat moest ik ook al in januari doen en dat was toen bepaald geen sinecure. Begin dit jaar trok ons College van Bestuur de stoute schoenen aan en drukte de knop in om het nieuwe HR-systeem van AFAS, de softwareontwikkelaar uit Leusden, te activeren. Alles was uitvoerig getest, al werden er wel enkele ‘hiccups’ verwacht. Bijna twee maanden verder hik ik nog steeds door met InSite. Of ligt dat toch aan het bier?

De gegevens die ik woensdag had ingeklopt, bleken niet bewaard te zijn. Navraag leerde me dat in het systeem een nieuwe bug is opgedoken - de Leusder variant denk ik - die mijn hele invuloefening teniet heeft gedaan. Van mijn trouwe HR-medewerkster, die haar stinkende best doet, hoor ik dat ik niet de enige ben. Ze zal me informeren wanneer de AFAS-brigade deze bug met een grote hamer heeft platgeslagen. Hopelijk is die effectiever dan de legendarische hamer van Rutte. We gaan het zien.