door

Krijsend van start

19/05/2021

Kijkend naar de corona-update van deze ochtend lijkt het erop dat we weer meer dingen mogen op onze campus. Maandag zat ik achter mijn bureau in het Auditorium en bleek dat niet alles en iedereen daaraan wil meewerken. Ons trouwe Senseo-apparaat, dat al een jaar stof staat te verzamelen, bracht een krijsend geluid voort toen ik er een bakkie met een mooi schuimlaagje aan wilde onttrekken. Die stakker moeten we nog maar even rust gunnen.

Als het zich had voorgedaan toen er nog geen sprake was van een pandemie, hadden we er allemaal wat meesmuilend om gelachen: afgelopen maandag ging dan eindelijk de doorwandelversie van de diploma-uitreikingen van start in de Senaatzaal van het Auditorium.

Als je dat afzet tegen het enorme festijn dat de universiteit daar enige jaren terug voor heeft opgetuigd - MomenTUm, dat ook voor dit jaar al op de planning staat en dat vorig jaar september noodgedwongen online moest plaatsvinden, heeft zo'n wandeluitreiking iets onwerkelijks. Het is zoiets als het zitten in de meest spectaculaire achtbaan bij Six Flags en dat dan moeten inruilen voor een ponyritje op de kermis.

Toch zag ik maandag alleen maar uiterst gelukkige studenten en familieleden rondlopen, die het fantastisch vonden dat ze het diploma nu ook fysiek overhandigd kregen. Ook al was dat uiteindelijk een kwestie van pakweg vijf tot zes minuten en was de voorhal van het Auditorium nu ook niet de meest uitnodigende plek om nog even na te genieten met je vader en moeder. Maar dat zal ook niet de bedoeling zijn geweest. Het belangrijkste: het kon weer, ook al zat er inmiddels bijna een jaar tussen de afronding van je BEP en het moment van uitreiken. En laten we eerlijk zijn: die ballonnenbogen bij de in- en uitgang van de Senaatzaal waren toch ook schattig.

Lees verder onder de foto.

Zelf overvalt me bij de spaarzame keren dat ik weer op de campus ben geweest, tot nu toe elke keer een wat knagend gevoel van treurnis. Het Auditorium is nagenoeg leeg, buiten over de campus zwerven verspreid wat individuen en af en toe groet ik iemand van de schoonmaak of catering. Nee, daar weegt ook het feit dat ik nu moeiteloos kan parkeren op de parkeerplaats naast het Auditorium, niet tegenop.

Omdat, zoals al gemeld, mijn Senseo-apparaat er na al die maanden van verwaarlozing ook de brui aan heeft gegeven, moest ik voor echt lekkere koffie naar Atlas, waar Brownies&downieS weer in bedrijf was. Een pleister op de ziel, zo heb ik dat ervaren. Verse soep, salades en broodjes, die worden uitgeserveerd door enthousiaste mensen, die er ook de schouders weer onder zetten. Op mijn weg er naartoe pik ik ook weer wat onderwerpen mee voor Cursor. Want zo werkt nieuwsgaring in de meest pure vorm: je ontmoet mensen in de gebouwen of op een bijeenkomst en die vertellen je wat. 

Kortom, er gloort licht aan het einde van de tunnel. Laten we duimen (en vaccineren) dat na de zomervakantie een normale Intro weer mogelijk is en dat het leven op de campus weer langzaam zijn normale gangetje kan gaan. Dan ga ik nu even op zoek naar een nieuw koffiezetapparaat.

Deel dit artikel