Na een room hunt kwam ik uiteindelijk te wonen in een strandhuisje in Pacific Beach met uitzicht op de oceaan. PB is dé studenten uithangplek, waar je goedkoop kunt uit eten, en vooral ook goed kunt stappen. Samen met vijf andere internationale studenten hadden we hier een kleine community. In de weekenden gingen we altijd wel ergens naartoe; vanuit San Diego sta je zo op de Walk of Fame in Hollywood of eet je een taco met wat tequila in Tuijana (Mexico). In de winter kun je ‘s morgens gaan snowboarden, om vervolgens ‘s middags op je surfboard te staan.

Al snel leerde ik ook wat Amerikanen kennen, soms op best bizarre wijze. Zo kwam ik tijdens het rotsklimmen een gast tegen die me uitnodigde om de volgende dag samen met zijn vrienden een roadtrip naar San Francisco te maken. Natuurlijk ging ik mee. Dit is typisch Amerikaans: iedereen is je vriend. In sommige opzichten is dit helemaal het tegenovergestelde van ons, directe, afstandelijke Nederlanders.

Uiteindelijk moest er natuurlijk ook gewerkt worden. Ik deed mijn onderzoek bij het Centrum for Energy Research aan de University of California San Diego (UCSD). Zij doen onderzoek naar Nuclear Fusion: energiegeneratie door waterstofisotopen samen te smelten (net zoals op de zon). Eén van de uitdagingen is om de wanden zó te maken dat ze bestand zijn tegen extreem hoge temperaturen en plasmaverstoringen. Mijn werk bestond uit het onderzoeken van micro-explosies die ontstaan door een van deze verstoringen. De UCSD heeft een geweldige staf en hightech apparatuur waarvan ik maar al te graag gebruik heb gemaakt.

Nu ik terug ben, kijk ik terug op een ontzettend leuke tijd, met als highlights een desert roadtrip naar Las Vegas, de Grand Canyon in een rode Mustang, en mijn backpack winterbreak in Hawaii. Ik vraag me af of het niet allemaal een droom was.