Boodschappenservice Huize Beets omslachtiger dan gedacht

Er komt heel wat meer bij kijken dan je denkt, bij zo’n op het oog simpel aanbod om boodschappen te doen voor mensen in de buurt. Dat is de zeven studenten uit Huize Beets wel duidelijk inmiddels. Ondanks bemiddeling door het Rode Kruis is boodschappen doen toch lastig; speciale wensen, alles met contant geld en heel wat kilometers met de auto. Maar ze doen het met plezier en het is dankbaar werk.

Lieke Vermeulen, student Industrial Design, woont met zes andere TU/e’ers (van wie er één al afgestudeerd is en één volgend jaar gaat beginnen) in een huis aan de Nicolaas Beetsstraat in Eindhoven. Zij kwam op vrijdag 13 maart, de dag dat het onderwijs aan de TU/e werd stilgelegd en ze bij het avondeten opeens weer met z’n zevenen waren, op het idee om in de Nextdoor-app van de buurt een bericht te plaatsen met het aanbod boodschappen te doen voor anderen. Op de hoofdfoto staat Lieke in het midden, tussen huisgenoten Stijn en Anke.

“Het idee kwam omdat drie van ons naast student ook zzp'er zijn en een groot deel of zelfs alle opdrachten die we hadden, kwamen te vervallen. Dan zit je opeens met een heleboel gaten in de agenda en hadden we dus veel tijd over. Met zeven man heeft er altijd wel iemand op dit moment wat tijd over, dus is het gemakkelijk te regelen om ons ergens anders voor in te zetten. Boodschappen doen was het eerste wat in ons opkwam, omdat we geen EHBO-diploma of iets dergelijks hebben en dus in de zorg niet erg nuttig zijn, maar hier wel een steentje zouden kunnen bijdragen", zegt de initiatiefneemster.

Rode Kruis

Het bericht werd opgepikt door regionale media (Omroep Brabant en Eindhovens Dagblad) en een medewerker van het Rode Kruis Zuidoost Brabant. De mensen die de hulp het best kunnen gebruiken, zitten grotendeels niet op de Nextdoor-app. Nu helpen de studenten mensen die de hulplijn van het Rode Kruis bellen. “Het Rode Kruis staat garant voor onze betrouwbaarheid en gaf ons hesjes. Ook adviseerden ze ons niet ons eigen telefoonnummer te geven, 'want dan blijven mensen bellen over van alles en nog wat'. En inderdaad: één persoon die toch mijn nummer heeft, belt me ook als ze computerproblemen heeft.”

Lees verder onder de foto's.

De studenten merken dat de mensen die hulp aan hen vragen, veelal minder mobiel zijn, geen eigen sociaal netwerk hebben en niet erg digitaal vaardig zijn. “We krijgen bijzondere verzoeken. Iemand wil biologische, lactose- en glutenvrije producten. Een ander wil bijvoorbeeld rijst van een speciaal merk, omdat jarenlange ervaring leerde dat die in ieder geval goed past bij haar gezondheidstoestand. We halen eerst het geld en het boodschappenlijstje op, gaan winkelen en brengen de spullen en wisselgeld naar de voordeur.”

Hamsteren

Voor zeven hulpvragers, behalve uit Eindhoven ook uit Meerhoven en Veldhoven, zijn de studenten om de beurt een dagdeel per week in de weer. Ze maken heel wat kilometers met de twee auto’s die ze tot hun beschikking hebben. “We moeten naar winkels van de keuze van de klanten, soms voor één persoon naar meerdere winkels. Door het hamstergedrag van de afgelopen tijd is niet alles verkrijgbaar. Aan sociaal geïsoleerde mensen die dat niet hebben meegekregen, is het wel eens lastig om dat te vertellen”, zegt Vermeulen.

Lees verder onder de foto's.

Hoe lang ze dit volhouden, is nog de vraag. “Toen we begonnen, dacht ik dat we dat leuk een weekje konden doen. Maar nu…” Ondertussen is het onderwijs voor vijf van hen weer begonnen. Wat ook begonnen is, is het samen eten. Voorheen waren ze rond etenstijd vaak bezig met sporttrainingen (Levy roeit bij Thêta, Lieke basketbalt bij Tantalus, Dennis voetbalt ergens buiten de TU/e en Myrthe, Stijn en Anke fitnessen in het Studentensportcentrum) en andere sociale bijeenkomsten, maar die zijn nu allemaal weggevallen. “We breken ons hoofd nu ook over onze eigen boodschappen. Hoe koop je voor zeven personen voor een week in? We willen - hoe ironisch - het supermarktbezoek beperken.”

Vermeulen benadrukt dat ze geen spijt hebben van het geven van hulp. “Het is fijn om iets te kunnen bijdragen en de klanten zijn ook echt dankbaar. Dan horen we: ‘Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten doen.’ Wij doen een stapje extra zodat de mensen in de risicogroep niet naar buiten hoeven, maar dat is een kleine opgave. We hopen dat andere studenten ook om zich heen kijken hoe zij, gegeven de omstandigheden, buurgenoten en of ouderen kunnen helpen.”

Deel dit artikel