door

Mensenkennis

20/11/2020

Ik ging eens nadenken de afgelopen weken: van alle dingen die ik het afgelopen academisch jaar heb geleerd, wat heeft daarvan nu de meeste impact op mij gehad? Wat heeft mij de afgelopen tijd echt doen veranderen? Ik denk dat ik het antwoord weet.

Mijn blik op mensen is het afgelopen jaar echt radicaal veranderd. Het afgelopen jaar heb ik geen vakken gevolgd. Ik deed een bestuursjaar bij de Wervingsdagen en er is een hoop gebeurd dat jaar. Ik heb daar ervaren wat het is om fulltime met een team samen te werken. Af en toe voelde het zelfs alsof we 24/7 bij elkaar waren. Het leuke bij de Wervingsdagen is dat je elkaar nog niet kent als je begint aan je bestuursjaar; je gaat er echt blanco in. Op één goede vriendin na kende ik niemand.

Fast forward naar een jaar later. Je hebt een groep mensen leren kennen op een manier zoals je nog nooit iemand hebt gekend. Je bouwt een vriendschappelijke band op, dat gaat vanzelf omdat je zó veel samen zit. Ik geloof dat je de meeste vrienden hebt vanwege matchende persoonlijkheden en/of interesses. Maar nooit eerder had ik vrienden die ik een jaar lang gemiddeld vijftig uur per week zag en waarmee ik zo nauw samenwerkte. De match in persoonlijkheden was laag; we waren een erg diverse groep. Samenwerken brengt je professionele aard naar boven, die tevens erg gelinkt is aan je persoonlijkheid. Maar onder de streep is dat toch een andere kant van jou als mens. En wauw, wat kunnen die twee kanten bij mensen verschillen.

In zo’n jaar ben je constant aan het evalueren hoe jij denkt iemand te zien ten opzichte van hoe iemand daadwerkelijk reageert. Je werkt immers samen, wil elkaar graag begrijpen of iets duidelijk maken. Als mens doe je dit van nature. En als iemand echt anders reageert dan je dacht, sla je dat op en ga je - bewust of onbewust - na waarom dat zo is. Want samenwerking leidt nu eenmaal tot teleurstellingen en verwachtingen die niet worden waargemaakt, maar ook tot verrassingen. En vooral dat eerste wil je natuurlijk voorkomen. Je past je communicatie zo aan zodat je zo gezellig en effectief mogelijk kunt samenwerken, communiceren etc.

Wat ik daarvan écht heb geleerd, is dat ik minder informatie van of over iemand nodig heb dan voorheen om effectief te zijn. Effectief in samenwerken, gespreksvoering en kennisoverdracht, maar ook om plezier te kunnen maken. Want iedereen is anders en wanneer je samenwerkt met één of meerdere mensen ga je, onbewust, op zoek naar een evenwicht hoe dit zo effectief mogelijk te doen. Onder de streep is het toch altijd wel fijn als iets effectiever kan. En dit zag je in de praktijk bij ons allemaal gebeuren. Waar we in het begin van het jaar drie uur over deden om te bespreken, konden we dit aan het eind van het jaar in 45 minuten.

Dit is de reden dat ik leren via groepsprojecten zo ontzettend steun. Behalve dat je wetenschappelijke kennis opdoet, word je jezelf bij groepsprojecten ook bewuster van je sociale omgeving en reflecteer je continu op hoe jij daarop reageert. En op hoe je jezelf daarin dus kunt verbeteren. En dit is iets wat je kunt trainen. Ik steun om deze redenen ook zeker de visie van de TU/e om te streven naar vijftig procent groepswerk in het onderwijs. Daarnaast geloof ik ook sterk dat bijvoorbeeld studenten van een opleiding als Industrial Design, waar groepswerk zo’n beetje de norm is, een voordeel hebben hierin.  

Tuurlijk, het overdragen van wetenschappelijke kennis kan niet altijd in groepsvorm. Sommige formules moet je ook écht uitleggen als professor in een collegezaal - en laat dit vooral ook doorgaan. Maar creativiteit en innovatie in het onderwijs zullen er de komende tijd (hopelijk) voor zorgen dat wij, als ingenieurs van de toekomst, al stappen zetten in effectief leren samenwerken, ongeacht met welke discipline. Wat zou dat toch mooi zijn!

Deel dit artikel