Dit is geen uniek TU/e-probleem; grote organisaties zijn nu eenmaal traag. Maar aan een universiteit, waar studenten direct door beleid worden geraakt, wringt dit extra. Het is bewonderenswaardig dat studenten nog input leveren, want tussen "input vragen" en "iets veranderen" gaapt een kloof. Een muur vol post-its creëert een gevoel van betrokkenheid, maar wat gebeurt er daarna? Zonder heldere opvolging verliest zo'n signaal snel zijn waarde.

"De stem van de student" blijft een vaag begrip, omdat de campus uit diverse groepen bestaat met elk hun eigen prioriteiten. Hoewel veel studenten zich serieus inzetten via raden en commissies, stuiten ze daar vaak op veel input en weinig mandaat. Het bestuurlijke tempo sluit zelden aan bij de realiteit. Dit leidt soms tot oppervlakkige input over facilitaire zaken, niet omdat studenten niets belangrijkers te zeggen hebben, maar omdat dat nog haalbaar voelt.

Ik geloof niet dat studenten onverschillig zijn. Veel zijn afgehaakt omdat het gat tussen iets zeggen en iets veranderen te groot werd. Symbolische betrokkenheid put uit als er niets gebeurt; een scherpe mening op een post-it leidt zelden tot echte verandering.

Vanuit mijn betrokkenheid heb ik zowel de goede bedoelingen als het logge systeem ervaren. Er ligt echter veel potentie als inspraak serieus en structureel wordt georganiseerd. Niet elke mening leidt direct tot beleidswijziging, want verandering is complex en kost tijd. Maar als studenten merken dat hun stem, hoe klein of traag ook, iets in beweging kan zetten, dan komt oprechte betrokkenheid vanzelf. Het gaat erom dat het ertoe doet.

Wob Knaap is student Data Science aan de TU/e. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.