Internationals bekennen: “Ja, ik ben eenzaam”

Lees meer

Internationals bekennen: “Ja, ik ben eenzaam”

Buitengesloten. Eenzaam. Niet verbonden. Niet de gevoelens waar je op hoopt als je in het buitenland gaat studeren. Twee op de drie internationale studenten zegt eenzame gevoelens te ervaren. Er kwamen vele reacties op onze oproep op Facebook om te spreken met eenzame TU/e-studenten. “Ik ben naar Nederland gekomen voor een betere toekomst. Maar ik wil niet alleen een goede baan; ik wil ook een sociaal leven en me verbonden voelen. Als je dat niet hebt, wat heb je dan eigenlijk nog?"

door
illustratie Pantelis Katsis

Gerrit Rooks, universitair hoofddocent bij de onderzoeksgroep Human-Technology Interaction, heeft een vragenlijst onder zijn studenten verspreid om de mate van eenzaamheid te peilen. “Er kwam uit dat vijftien procent erg eenzaam is. Vijftien procent! Als ik die getallen zie, denk ik: ‘Vreselijk, er zitten hier gewoon dertig mensen in de zaal die zich verloren voelen’.”

“Het ging in ons onderzoek om tweehonderd merendeels eerstejaars studenten. We gebruikten een gestandaardiseerde vragenlijst die al decennialang internationaal is gebruikt en gevalideerd. We zagen in de data ook dat eenzaamheid onder studenten tot study-burnout leidt. Eenzame studenten hebben een minder goed social support netwerk, zien meer op tegen studietaken en stellen die meer uit. Een kanttekening: van de deelnemers is helaas geen nationaliteit bekend, dus het is niet te zeggen of deze cijfers hoger zijn voor internationals aan de TU/e. Ik vermoed dat de resultaten ook gelden voor studenten van andere faculteiten. Dat zou ik heel graag verder onderzoeken.”

Dat eenzaamheid veel met je studie-ervaring doet, blijkt uit het verhaal van Bianca Şerban, masterstudent Industrial Design uit Roemenië. “Ik heb mijn bachelor-tijd echt gehaat, vooral omdat ik me eenzaam voelde. Op een gegeven moment kwam ik in een depressie terecht en toen ging ik ook niet meer naar de lessen, wat me nog meer isoleerde. Ik ging veel naar het sportcentrum om te ontsnappen aan mijn gedachten. En naar groepslessen, gewoon om omringd te zijn door andere mensen. Ik wist niet goed hoe ik moest omgaan met het feit dat niemand leuke dingen met me wilde doen. Ik heb het zo vaak geprobeerd, maar het uiteindelijk opgegeven."

"Ik ben naar Nederland gekomen voor een betere toekomst omdat de banenkansen hier beter zijn. Maar ik wil niet alleen een goede baan; ik wil ook een sociaal leven en me verbonden voelen. Als je dat niet hebt, wat heb je dan eigenlijk nog? Ik sta hier niet alleen in; ik ken meer mensen die hiermee worstelen. Die het moeilijk vinden om zich echt te verbinden hier en zich eenzaam en/of depressief voelen hierdoor.”

Ik heb mijn bachelor-tijd echt gehaat, vooral omdat ik me eenzaam voelde

Bianca Şerban
Masterstudent Industrial Design

Rooks onderstreept dat we de pijn van eenzaamheid niet moeten onderschatten: “Eenzaamheid is sociale pijn. Dat is letterlijk zo, als je het brein bekijkt. Er is een relatie tussen sociale pijn en fysieke pijn. Er is ooit een experiment gedaan waarbij de hersenactiviteit van mensen werd vergeleken bij fysieke pijn en mentale pijn. Er werd een pijntje in de vinger geforceerd en men zag met een scan dat de ‘anterior cingulate cortex’, een alarmsysteem in de hersenen, oplichtte. Vervolgens moesten de proefpersonen een spelletje spelen waarin een bal moest worden overgegooid binnen een groepje mensen. Na een tijdje werd de bal niet meer naar de proefpersoon gegooid. In de scan lichtte toen hetzelfde gedeelte in de hersenen op. Dus sociale uitsluiting en afwijzing leidt tot echte pijn. Eenzaamheid kan je zien als een soort evolutionair gegroeide alarmbel voor mensen; als je niet bij een groep hoort, loop je gevaar.”

Eenzaamheid: een gebrek aan verbinding

Judith Beenhakker, studentpsycholoog aan de TU/e, geeft aan dat het belangrijk is naar het gehele plaatje te kijken. “Eenzaamheid is het niet goed aansluiting vinden met andere mensen. Je hoeft niet alleen te zijn om eenzaam te zijn. Je kunt overal aan meedoen, onder de mensen zijn en je toch eenzaam voelen. Je voelt dan geen verbinding met anderen. Een verbinding is meer dan een gemeenschappelijke hobby hebben. Het gaat ook om vertrouwen hebben, durven dingen te delen: dan verbind je je met andere mensen.”

Eenzaamheid is op te delen in grofweg twee verschillende vormen: sociale eenzaamheid en emotionele eenzaamheid. Bij sociale eenzaamheid gaat het om minder contact dan gewenst met vrienden, collega’s en kennissen met dezelfde interesses. Emotionele eenzaamheid gaat over de kwaliteit van contact van meer intieme relaties met een partner/vriend/vriendin. Het gaat dan om het ontbreken van een hechte band.

Cultuurverschillen

De cultuurverschillen voor internationale studenten die hier naartoe komen, zijn divers. Van ander eten tot nieuwe omgangsvormen en verwachtingen. “Als internationale student heb je niet alleen uitdagingen op de universiteit, maar zijn er ook dingen thuis gaande waar je niet zomaar mee kunt dealen”, vertelt Şerban. “Ik kan niet even op bezoek bij mijn zieke oma.”

Ik was gewend aan hechte relaties met mijn studiegenoten in mijn thuisland. Hier was ik zeer verbaasd dat als een project of cursus eindigt, je plots geen vrienden meer bent

Giordana Credendino
Bachelorstudent Architecture, Urbanism and Building Sciences

De Italiaanse Giordana Credendino, bachelorstudent Architecture, Urbanism and Building Sciences, merkte dat relaties met studiegenoten hier anders zijn. “Ik was gewend aan hechte relaties met mijn studiegenoten in mijn thuisland. Hier was ik zeer verbaasd dat als een project of cursus eindigt, je plots geen vrienden meer bent.” Alumna en nu PDEng Luisa Sancho* uit Spanje merkte dit ook: “Je collega’s zijn in Nederland echt je collega’s, niet meteen ook je vrienden.”

Internationale studenten zouden graag ook (meer) contact willen met Nederlandse studenten. Daarbij lijkt vooral het creëren van diepgang in de vriendschappen voor velen een uitdaging. Matthew Levin, masterstudent Industrial Design uit de Verenigde Staten bevestigt dit. “Vooral bij het maken van Nederlandse vrienden vind ik dit lastig. Ik doe mijn best om een diepgaande verbinding met hen aan te gaan, maar heb soms het gevoel dat het meer van mijn kant komt.”

Bachelorstudent Architecture, Urbanism and Building Sciences Ana Suso uit Colombia ziet een taalbarrière: “Voordat ik hier kwam, had ik daar geen problemen mee verwacht, omdat iedereen hier zo goed Engels spreekt. Maar het blijkt toch een drempel. Ik snap dat het makkelijker is om te chillen met mensen die je moedertaal spreken en van dezelfde culturele achtergrond zijn, bijvoorbeeld in het geval van grappen.”

Ook Levin is ervan overtuigd dat het spreken van de taal belangrijk is om een klik te krijgen met de locals. Daarom probeert hij Nederlands te leren. En dat is moeilijk. Nog niet eens zozeer de taal, maar meer de kansen om het te spreken. “Iedereen schakelt meteen over naar het Engels als ze horen dat je een accent hebt of een beetje naar woorden zoekt. Heel goed bedoeld, maar ik moet oefenen als ik de taal machtig wil worden.”

Suso merkt op dat context ook een rol speelt: “Ik ken veel internationals, maar de meesten hebben weinig Nederlandse vrienden. Toen ik een tijdje in Duitsland was, had ik wel wat Nederlandse vrienden. Misschien lukte het daar wel omdat de Nederlandse studenten daar zelf óók internationals waren en op zoek naar vrienden, terwijl ze hier hun sociale kring al hebben.”

Alleen wonen maakt nog eenzamer

In het artikel is misschien tussen de regels een bouwadvies te lezen voor de toekomst. In Eindhoven zijn veel zelfstandige studio’s gebouwd. Terwijl die juist de eenzaamheid verder versterken, zoals veel studenten aangaven. Ze willen graag samen zijn en dingen kunnen delen met huisgenoten. Het is belangrijk daar ook naar te kijken bij het bouwen van studentenhuisvesting, zo valt op te maken uit hun verhalen. Daarnaast zijn er nog meer voordelen aan gedeelde huisvesting:

  • het helpt om het kamertekort sneller aan te pakken omdat bij gedeelde huisvesting meer studenten op minder vierkante meters passen
  • een kamer is goedkoper dan een studio
  • het kan de integratie ten goede komen als Nederlanders vaker gedeeld wonen met internationals

Het gebrek aan verbinding met huisgenoten viel Suso zwaar. “Ik vind het fijn om met huisgenoten te koken of te studeren, maar in mijn studentenhuis is weinig interactie. Mijn huisgenoten zijn vriendelijk, maar geen vrienden. Er is ook geen gemeenschappelijke woonkamer, wat het lastiger maakt. Ik voel me dan ook vooral eenzaam als ik thuis ben. Dan ga ik soms tegen mijn zin in naar events omdat ik bang ben dat als ik vaker nee zeg, mensen me niet meer vragen. Ik hoop te kunnen verhuizen naar een huis waar de huisgenoten meer samen doen, maar dat is voor internationals best lastig.”

Mijn huisgenoten zijn wel vriendelijk, maar het zijn geen vrienden

Ana Suso
Bachelorstudent Architecture, Urbanism and Building Sciences

Şerban woonde eerst ook in een zelfstandige studio. “De mensen in mijn blok waren vooral PhD-studenten of (getrouwde) koppels. Het voelde er heel antisociaal, er heerste geen communitygevoel.” Ook Matthew Levin herkent dit: “Het eerste jaar woonde ik alleen in een studio in Luna. Dat was best duur én eenzaam. Ik probeerde mezelf bezig te houden met school zodat ik niet zoveel aan mijn eenzaamheid kon denken.”

Het verhuizen naar een studentenhuis hielp Levin: “Ik woon nu in een internationaal studentenhuis en voel me minder eenzaam dan in mijn oude studio. Helaas is er in mijn studentenhuis niet zoveel onderling contact. Met een huisgenoot heb ik soms wel contact. Ik hoop dat dit meer wordt als er dadelijk nieuwe studenten komen en de huisgenoten wellicht zullen wisselen.”

Geen uitweg meer zien

Eenzaamheid voelt het zwaarst als er moeilijke momenten zijn, zoals tegenvallers in studieresultaten of een relatie die uitgaat. “Dan heb je steun het hardste nodig”, vindt de Italiaanse Giordana Credendino. Levin onderschrijft dit: “Mijn relatie met mijn Nederlandse vriendin kwam onlangs helaas ten einde en dat is een voorbeeld van wanneer de eenzaamheid intenser aanvoelt. Ik voel het elke dag tot op zekere hoogte, maar op de dagen dat er verdrietige dingen gebeuren, is het extra pijnlijk. Je realiseert je dat je verdrietig bent en je hebt het gevoel dat er niemand is bij wie je terechtkunt.”

Niet alleen internationale studenten voelen zich eenzaam. Ook internationale onderzoekers en medewerkers worstelen met dit verdriet. Sancho* kan dit beamen. Door haar eenzaamheid zag zij het leven niet meer zitten en deed twee pogingen tot zelfdoding. Ze startte hier met een master Innovation Management en vervolgens een PDEng-traject. De master in Nederland gaf haar veel meer vrije uren dan ze in haar thuisland Spanje gewend was. Ze wist niet goed hoe ze haar tijd moest vullen en merkte dat veel locals al een gevulde dagbesteding hadden.

Gemis

Ze probeerde verschillende sporten en clubjes die aansloten bij haar interesses, maar toch bleef er een gemis aan diepere, blijvende betekenisvolle relaties. “Het verhuizen naar gedeelde woonruimte was een belangrijke positieve bijdrage aan het verbeteren van mijn situatie. Hierdoor had ik meer aanspraak als ik thuis kwam.”

“Ik heb ook een psycholoog geprobeerd, maar daar zat een taalbarrière in de weg. Tijdens de sessies zelf voelde ik me opgejaagd; de psycholoog keek constant op haar horloge. Later vond ik een advertentie met een vrouwensupportgroep vanuit de expat-gemeenschap. Ik heb me aangemeld en dit helpt mij zeker. Dat heeft mij doen inzien dat ik niet de enige ben met - dit soort - problemen. En we praten niet alleen, maar doen ook leuke dingen samen. Ik weet nu dat ik hier echt uit wil komen en daar werk ik hard aan.”

Praat erover als je niet lekker in je vel zit. Alleen dan kunnen anderen je helpen

Chelo Carcelén
Moeder van overleden student Juan Carcelén

Praten over je problemen moet meer de norm worden, vindt ook Chelo Carcelén. Niet alleen bij eenzaamheid. “Als je dingen opkropt, kun je in een vicieuze cirkel terechtkomen.” Dat gebeurde met haar zoon Juan Carcelén toen hij in 2013 startte met een PDEng-traject aan de TU/e. “Dat ging eigenlijk heel goed, tot zijn begeleider, met wie hij een goede klik had, ziek werd. Hij kreeg een nieuwe begeleider met wie de klik minder was en hij vond het moeilijk om om te gaan met de kritiek die hij kreeg. Dat maakte hem onzeker en gaf hem het gevoel dat hij niet goed genoeg was."

"Ik kon Juans problemen niet overzien doordat ik in Spanje zat en hij in Nederland. Hij wilde mij ook niet belasten. Juan had een leuke groep vrienden en was actief in sport. Toch zat hij niet goed in zijn vel en hij deelde dit met niemand. Hij sprak prima technisch Engels, maar kon zijn emoties niet goed uitdrukken in die taal. Dat maakte het krijgen van goede professionele hulp ook lastiger. Mijn idee was om hem te bezoeken in Nederland rond Pasen, samen met een vriendin. Helaas hebben we dat niet meer kunnen doen; Juan maakte een einde aan zijn leven in 2014, een paar weken voor Pasen.”

Analyse van Juans dagboek

Carcelén: “Na zijn dood heb ik samen met een psychiater delen van zijn dagboek geanalyseerd. Die stelde post mortem de diagnose ‘burnout’. Dan sluit je je af en word je erg angstig. Hij wilde ook niet meer in Nederland zijn, omdat hij het hier te donker en verdrietig begon te vinden. Op de dag dat Juan een einde aan zijn leven maakte, had ie eigenlijk een afspraak met zijn tutor. Waarschijnlijk was ie daar zenuwachtig voor”.

“Ik vind dat de universiteit kan helpen door buitenlandse studenten goed te monitoren. Je moet je voorstellen dat alles verandert als je verhuist naar een ander land: het eten, de taal, de manier van interactie en je uitdrukken; alles is anders. Als een groep psychologen de studenten een beetje kan volgen, kunnen dergelijke problemen misschien eerder ontdekt worden. Tegen de studenten die worstelen met (eenzaamheids)problemen zou ik willen zeggen: vraag om hulp. Houd het niet voor jezelf. Het wordt alleen maar erger en daar help je niemand mee.”

“Juan was altijd erg vrolijk en hield van studeren. Hij wist dat hij iets met wiskunde wilde doen: ‘Als je wiskunde begrijpt, begrijp je het leven’, zei hij. Ingenieur worden paste bij hem. Ik werk in een ziekenhuis en zie mensen van allerlei leeftijden overlijden. Je leven heeft geen vaste einddatum. Juan is 25 jaar mogen worden en ik zie dat als een geschenk; ik had het geluk 25 jaar van hem te mogen genieten. Meewerken aan dit artikel is belangrijk voor mij om andere studenten te waarschuwen en te helpen: praat erover als je niet lekker in je vel zit. Alleen dan kunnen anderen je helpen.”

De rol van de universiteit

Ook de universiteit kan bijdragen aan een oplossing, vindt Credendino. “Bouwkunde is een vrij individualistisch programma. Ook al word je gestimuleerd om te reageren op het werk van anderen, de meeste dingen doe je alleen. Er is een duidelijke scheiding zichtbaar tussen de Nederlandssprekende studenten en de internationals. Soms krijgen de Nederlandssprekende studenten meer studiemateriaal, omdat bepaalde delen alleen in het Nederlands bestaan. Dan moeten internationals samenwerken met een Nederlandssprekende student om de inhoud te begrijpen. Andersom hebben zij nooit een international nodig. Zij kunnen het gemakkelijk zelf doen. Hierdoor voel je je als international minder waardevol.”

“Als Nederlandse sprekende studenten in de klas vragen stellen, stellen ze die vaak in het Nederlands. Ik zou willen dat ze die in het Engels zouden stellen, want ik wil ook van de vraag leren. En hetzelfde geldt voor feedback. Docenten geven internationale studenten feedback in het Engels en Nederlands sprekende studenten in het Nederlands.”

Suso is het met Credendino eens: de studiegroepen apart voor Nederlandssprekende studenten en internationals herkent zij ook. Dat geldt volgens Şerban ook voor projectgroepen: “Met de projectgroepen kiezen Nederlandssprekende studenten nu andere studenten die ook Nederlands spreken en de internationals trekken naar elkaar toe. Het zou goed zijn als de universiteit de groepen maakt en beide achtergronden bewust mixt, liefst 50/50.”

De eenzaamheid in Computer Science is pijnlijk duidelijk door het individuele karakter van de studie

Bianca Şerban
Masterstudent Industrial Design

Şerban ziet nog een kans voor de universiteit. “Ik heb gekozen voor een andere master na mijn bachelor Computer Science vanwege eenzaamheid. De eenzaamheid bij Computer Science is pijnlijk duidelijk door het individuele karakter van de studie: iedereen zit altijd achter zijn computer tests te maken. De hele sfeer en opzet van de opleiding zorgen ervoor dat je je daar gemakkelijk eenzaam voelt.”

“Ook de genderongelijkheid speelt in mijn opinie een rol: meiden zijn outsiders daar. De jongens hebben de neiging bij de jongens te blijven. Mijn master Industrial Design is veel beter opgezet. Mensen zijn daar opener en socialer. Zowel de Nederlandse studenten als de internationals. En iedereen wordt gestimuleerd om te communiceren met anderen door presentaties en het vragen van feedback aan willekeurige studiegenoten. Als Computer Science meer het voorbeeld van Industrial Design zou volgen, zou dat super zijn.”

Verbinding zoeken in sport

Sport wordt door veel studenten aangegrepen om de gedachten te verzetten of nieuwe vrienden te maken. “Soms is een serieus gesprek met iemand die je niet kent een grote stap. Terwijl als je al eens samen hebt gesport, dat een stuk makkelijker is”, vertelt Daan Guldemond, begeleider van het ACE-programma bij het Studentensportcentrum.

“Het programma is ooit opgericht om studenten te helpen die wat mindere studieresultaten te hebben. De gedachte is: als je je leven als geheel meer in balans brengt, raakt je studie ook in balans. Maar we zien studenten met allerlei vraagstukken. Van studenten die we letterlijk uit een isolement bewegen tot studenten die betere contactvaardigheden willen ontwikkelen.”

Guldemond begrijpt de eenzaamheidsproblematiek maar al te goed. “Ik ben zelf ook internationale student geweest, dus ik weet wat het is. Ik woonde in Zweden en had het geluk een gebouw te delen met 182 andere uitwisselingsstudenten. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en dat helpt. Je dagbesteding is vaak gewoon anders dan die van een local en dat maakt de aansluiting ook wat lastiger. Het sportcentrum daar heeft mij ook geholpen snel vrienden te maken.”

Guldemond: “Het ACE-programma heeft redelijk veel internationale deelnemers en sommigen van hen matchen we ook om samen te gaan sporten, als dat goed past. Als je je aanmeldt, kijken we samen naar een sport die goed bij je past en gedurende zes weken begeleid ik je in het proces. Er zijn veel opties: van groepslessen tot fitness en verenigingssporten. We meten steeds de voortgang en we zien dat het werkt. Het ACE-programma is kosteloos te volgen en daarna kun je tegen gereduceerd tarief een sportkaart aanschaffen als het bevalt.”

Eenzaamheid te lijf en een blik op de toekomst

Rooks: “Ik ben nu samen met anderen in het Center for Humans and Technology (CHT) de student challenge ‘eradicating loneliness’ (eenzaamheid uitroeien) aan het opzetten. Hoe kunnen we hier aan de TU/e nadenken over dat thema en wat zouden we eraan kunnen doen? En hoe kunnen we technologie gebruiken in de oplossing? Zomaar een paar vragen die me bezighouden.”

De studenten geven niet zomaar op en zoeken naar manieren om zich minder eenzaam te voelen. Voor sommigen werkt sporten of muziek maken, voor anderen externe hulp zoals coaching of eens praten met een psycholoog. Studentpsycholoog Beenhakker: “Als ik studenten bij mij op gesprek krijg die aangeven eenzaam te zijn, probeer ik met hen mee te denken over het (opnieuw) creëren van verbinding: hoe deden ze dit vroeger en hoe kunnen we dat hier op de TU/e weer voor elkaar krijgen?”

Verbinding middels life coaching

Die verbinding bij studenten probeert ook Margit van Tuijl, lifecoach bij TINT, weer te helpen verbeteren middels life coaching. Zowel de verbinding met anderen als met zichzelf. Naast coaching biedt TINT ook workshops en events voor persoonlijke ontwikkeling en levensvragen. “We zijn bekender aan het worden, meer studenten weten ons te vinden. Hulp vragen bij eenzaamheid kan best een stap zijn, zeker bij culturen waarin het vragen van psychologische hulp nog taboe is."

"Het gevoel anders te zijn dan anderen, bijvoorbeeld door het hebben van ADHD of autisme, kan een barrière opwerpen voor jezelf in de interactie met anderen. Als je je afvraagt ‘hoor ik er wel bij’ dan kun je die onzekerheid ook gaan uitstralen. Tijdens het coachen kijk ik niet alleen naar de verbinding met anderen die sommige studenten meer willen. Ik focus ook op de verbinding met jezelf. Wat maakt je gelukkig? Als je dat zelf kunt herstellen, dan straal je dat ook uit, wat vervolgens aantrekkelijk is voor anderen. En dan kan het sociale aspect ook weer wat makkelijker worden.”

Jezelf dwingen

Adrian Vrămuleț uit Roemenië, bachelorstudent Computer Science, heeft ook eenzame momenten gekend en vindt het soms best eng om op mensen af te stappen, maar heeft zichzelf gedwongen dit toch te doen. “Ik zorg dat ik steeds zoek naar gemeenschappelijke interesses zodat ik altijd een onderwerp heb om over te praten. En ik laat me niet uit het veld slaan door een ‘nee’ van iemand. Natuurlijk zijn mensen soms druk of hebben geen zin; volgende keer beter.”

“Vroeger vond ik het best moeilijk om me te verbinden met andere mensen. Op de middelbare school had ik daar last van bij het maken van vrienden, werd ik gepest en voelde ik me eenzaam. Zelfs tot het punt dat ik nadacht over zelfmoord. Ik voelde me niet geliefd, maar ik kon mezelf niet over het randje duwen om het echt te doen. Er zijn nog teveel dingen die ik wil beleven in het leven. Het veranderen van studierichting hielp me om beter in mijn vel te komen omdat ik daar meer gelijkgestemden ontmoette.”

Şerban: “Nu ik mijn master doe, gaat het wel wat beter. Mensen zijn veel opener en leuker bij Industrial Design. Mijn ultieme toekomstdroom is om les te geven aan de universiteit. Maar voor de korte termijn wil ik alleen een paar fijne vrienden en een goede baan. Want zelfs als je het leuk vindt wat je doet, maar je sociale leven stelt niks voor, dan komt er een dag dat je haat wat je doet.”

Levin zorgt dat hij bezig blijft om niet te veel na te denken over zijn eenzame gevoelens: “In mijn vrije tijd schrijf en maak ik muziek. Soms jam ik met anderen. Ik ga graag naar het sportcentrum, hou mezelf bezig. Of mijn eenzaamheid mijn beslissing om in Nederland te blijven na mijn studie beïnvloedt? Een beetje. Het is een factor, maar niet de doorslaggevende. Ik denk dat mijn kansen om een baan in design te vinden hier groter zijn dan thuis. Ik sta altijd open voor een nieuwe ervaring en hier leven als een werkende professional is iets wat ik nog niet gedaan heb. Dus ik ga de ‘Europese Droom’ proberen. Ja, ik ben eenzaam. Maar ik heb een doel: nu is dat mijn master en straks mijn baan.”

Tips tegen eenzaamheid

De Common Room

Klop aan bij de Common Room: een huiskamer voor studenten in MetaForum (begane grond) waar leden van internationale studentenvereniging Cosmos regelmatig samenkomen. Maar ook niet-leden zijn welkom. “Lunchtijd is een goed moment om naar de Common Room te komen, dan zijn er veel mensen”, zegt Alice Sibiescu, secretaris van Cosmos. Als je het eng vindt om zomaar binnen te stappen, kun je Cosmos ook altijd vooraf even mailen, dan stellen ze je graag aan de rest voor.

Ga niet alleen wonen

Woon je in een zelfstandige studio? Misschien is het een beter idee om op zoek te gaan naar een kamer in een studentenhuis of gedeelde flat. Zo heb je meer aanspraak en kun je ook samen koken, eten of andere activiteiten ondernemen.

Meld je aan voor taaluitwisseling

Kijk eens naar oproepjes op Facebook in de Expatgroep voor taaluitwisselingen. Je kunt zo’n oproepje natuurlijk ook zelf plaatsen. Welke talen spreek jij al goed en welke zou je nog willen leren? Zo kun je gezellig koffie drinken met iemand met dezelfde interesses én je taalvaardigheid oppoetsen.

TINT

TINT biedt individuele coaching voor studenten om je op weg te helpen de verbinding te vinden.

Studentensportcentrum

Het Studenten Sport Centrum op de campus biedt meer dan zeventig sporten en groepslessen waaraan je met een sportkaart mag deelnemen. Vind je dit nog spannend, dan kan het ACE-programma je helpen om die stap te nemen. Aanmelden voor ACE gaat via ace@tue.nl.

Word lid van een vereniging

Word lid van een studentenvereniging of sportvereniging. Dat kan helpen om regelmatig activiteiten te ondernemen met gelijkgestemden en zo in ieder geval niet in een isolement te raken. Een overzicht van de studentenverenigingen vind je hier, de sportverenigingen hier.

Maatjesprojecten

Er zijn maatjesprojecten die erop gericht zijn je weer wat op weg te helpen als je het moeilijk vindt contact te maken. Je krijgt dat contact met iemand uit je eigen buurt met wie je leuke dingen kunt doen en die je een beetje kan helpen.

Praat erover!

Bedenk ook wat de oorzaak is van je eenzaamheid: vind je het moeilijk om nieuwe contacten te maken? Of heb je gewoon nooit tijd doordat je zoveel studiedruk ervaart? Zijn er andere onderliggende problemen waar je mee worstelt waardoor je vervreemd bent geraakt van anderen? Probeer het onderwerp eens voorzichtig aan te snijden bij iemand in je omgeving. Je zult zien dat iedereen wel eens gevoelens van eenzaamheid heeft (gehad).

Maar wellicht heb je meer behoefte aan professionele hulp. De TU/e biedt ondersteuning in de vorm van sessies met een student-psycholoog met wie je een afspraak kunt maken. Voor PhD- en PDEng-kandidaten is een aparte psycholoog.

Zelfmoordpreventie-lijn

Heb je al langere tijd last van eenzame gevoelens en denk je aan zelfmoord? Blijf hier niet alleen mee rondlopen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0900-0113 of www.113.nl. 113 heeft ook een app.

Deel dit artikel