“Ik ben Piet van Happen. Met twee voeten op de grond. Een realist. Ik ga niet zweven, anders loopt het fout af”, sluit hij af met een lach. We zitten aan het einde van het gesprek. De vraag hoe hij zichzelf ziet, kost hem weinig moeite. “Ik ben een man van stap voor stap.”

Op zijn kantoor, zeven hoog in Potentiaal, hangt over een grijze stalen ladekast een rode sjaal. ‘De TU/e bouwt aan de toekomst’ staat erop gedrukt. Het is vrijwel de enige franje rond zijn bureau en verraadt dat het werk voor Van Happen op de eerste plaats komt. Niet alleen op de universiteit. In de avonduren en weekeinden zijn de uren eveneens gevuld met projecten, reorganisaties, herstructureringen, beleidsplannen en visionaire gedachten over de TU/e.

Pas in het laatste jaar voor zijn pensioen is de overvolle werkweek teruggebracht tot een vierdaags patroon. Langzaamaan afbouwen, stap voor stap. Ook het afscheid verloopt volgens de filosofie van Piet: in oktober 2009 stopte hij als directeur van Dienst Huisvesting om een trapje lager te beginnen met project 1 van het masterplan Campus 2020. “Ik wilde vanuit het management nog graag een keer terug naar de inhoud”, verklaart hij de keuze om als projectleider van de W-hal zijn loopbaan af te sluiten.

In 1977, bij zijn aantreden bij de toenmalige Bouwtechnische Dienst, begon hij ook met inhoudelijke zaken. “Alles wat zich buiten de gebouwen afspeelde. Onder en boven de grond.” Een van zijn eerste taken werd het beheerplan voor de groenvoorziening. “Om de kosten beter in grip te krijgen.”

Kostenbeheersing. Het zou de rode draad blijken voor zijn verdere carrière. “Sparen en investeren kun je altijd een keer. Ik vergelijk het wel eens met een mooie, grote auto. Die koop je, maar er moet wel geld overblijven om ermee te rijden. Ik heb altijd goed gelet op de exploitatiekosten. Bij ieder project, voor iedere herstructurering.”

En die heeft hij heel wat voorbij zien komen. Nadat hij 1987 intern de overstap maakte naar een rol als manager, werden onder zijn leiding diverse afdelingen en diensten gesaneerd, gereorganiseerd en geherstructureerd. “We hebben lange tijd alles in eigen huis gehad. Werkplaatsen met schilders, onderhoudspersoneel, zelfs een centraal ketelhuis met achttien machinisten die volcontinu diensten draaiden. Eind jaren tachtig werd steeds meer uitbesteed en hebben we deze diensten moeten afbouwen. Dat is heel geleidelijk gebeurd, met natuurlijk verloop en vrijwillige overplaatsing.”

Maar Van Happen droeg door de jaren heen niet altijd fluwelen handschoenen. “Ik ben consistent en consequent. Iedereen krijgt van mij de kans om zijn kennis en kunde in te zetten. Maar er zijn ook mensen die de hakken in het zand blijven zetten. Die heb ik moeten ontslaan. Nu ben ik geen manager meer. Misschien ben ik daardoor milder geworden. Het zal zeker iets te maken hebben met leeftijd.”

De herstructurering van zijn eigen Dienst Huisvesting (DH) in 2006 ziet hij als een van de hoogtepunten in zijn carrière. “We moesten ons voorbereiden op het masterplan Campus 2020. En het was zaak om de juiste mensen op de juiste plek te krijgen. We zijn toen niet gaan reorganiseren over de mensen heen, maar kozen voor herstructureren mét de medewerkers. Dat zorgde voor een enorme boost.”

Natuurlijk blijft wat frustratie hangen over zijn laatste onvoltooide klus. “We raakten verstrikt in een maatschappelijke discussie over de cultuurhistorische waarde van de W-hal die we niet konden winnen. Dat heeft zeker vijftien maanden gekost.”

Hij had er eigenlijk al moeten staan. Het nieuwe onderkomen van onder meer de faculteit Wiskunde & Informatica, de centrale bibliotheek en de studentenservice STU. Een wapperende vlag in de top. Het kroontje op zijn werk. Spijtig genoeg is dat Van Happen niet gegeven. “Maar ik ga op een goede manier weg. Dat raad ik iedereen aan, anders blijf je er de rest van je leven mee zitten.” Nog een advies? “Ga soms de onveilige weg op. Kom van je plek af. Laat zien wat je kunt. Dan kun je net zo’n mooie loopbaan beleven als ik.”