Kozen we dan toch het verkeerde pad? Hecht de mens, zelfs in deze tijd van geven, écht meer waarde aan het materiële dan aan symboliek en gemeenschapszin? Hadden we tijdens ons waardevermeerderende TU/e-avontuur dan toch de eurotekens voor ogen moeten houden, zodat we niet zouden worden verblind door mooie praatjes? Zijn we, al dwalend, de weg kwijtgeraakt?

Het leek ons zo mooi. Om op zoek te gaan naar het sentiment, naar de herinneringen en de mooie verhalen op de campus, intussen grif ruilend met de bijbehorende memorabilia. Dankbaar schreven we bijvoorbeeld mee met directeur Alfons Bruekers, die -inmiddels weken terug- haast overenthousiast verhaalde over het nieuwe Flux en de daaraan voorafgaande opruimwoede in Potentiaal. Zijn ruilobject, met bloed, zweet en tranen in elkaar geklust door een al even enthousiaste medewerker, zou een plek moeten krijgen bij Technische Natuurkunde, zo hoopte Bruekers hardop.

Gevalletje verhuisstress wellicht - maar Technische Natuurkunde, currently in between buildings, geeft vooralsnog niet thuis. Net als, zo bekennen we maar gewoon, de rest van de campus. En dus bezet de gewichtige Briljant van Bruekers nog altijd Cursors redactieburelen.

En al overwegen we, sfeergevoelige omdenkers die we zijn, er lampjes en ballen in te hangen of kerstkransjes in te leggen - het stemt ons in deze veronderstelde donkere dagen voor kerst toch wat droevig. En, vooruit: wanhopig. Waar is de universitaire barmhartigheid gebleven? Neemt de gemeenschap stilzwijgend genoegen met een voortijdig einde van deze ruilreis, met zijn eindeloze mogelijkheden, kansen en verhalen? Blijft de slagboom aan deze grensovergang definitief dicht?

Last call for all fellow travelers: wie helpt ons de grens oversteken, zodat we eindelijk verder kunnen reizen? Jij, de TU/e, lift gratis mee. Ruilen? Mailen!

“Not all those who wander are lost.” (J.R.R. Tolkien)