“Hope for the best, expect the worst. Some drink champagne, some die of thirst.” Een vlugge les in expectation management van Joep Huiskamp, daags voordat we bij hem op bezoek gaan. We zijn namelijk knetternieuwsgierig als zijn kersverse kamergenote Rozemarijn Schalkx -collega binnen Dienst Algemene Zaken- laat weten dat Huiskamp wel met Cursor wil ruilen. Dat wordt nog eens versterkt als ze eraan toevoegt dat universiteitssecretaris Nicole Ummelen -nog voordat we ook maar bij Huiskamp zijn langs geweest- haar zinnen al heeft gezet op het object dat we van hem gaan krijgen.

Eerst maar eens horen van Huiskamp: stafmedewerker bij het College van Bestuur en onder andere bijzonder begaan met het academisch erfgoed. En ja, een beetje een verzamelaar. Er moest dan ook flink worden opgeruimd toen hij zijn geliefde ‘portierswoning’ op de hoek van het Hoofdgebouw vorige week -na zo’n dertien, veertien jaar- moest verlaten voor een kleinere, gedeelde kamer op vloer drie van MetaForum. “Maar we hebben nog steeds uitzicht op het Hoofdgebouw.” Grijnzend: “De kleuren grijs van het gebouw matchen goed met het grijs van deze kamer.”

Vooral boeken ruimde hij op en gaf hij weg. Diverse voorwerpen en oud beeldmateriaal droeg hij over aan Erik Geelen, coördinator academisch erfgoed bij het Informatie Expertise Centrum. Een stapeltje oude filmblikken mocht wél mee naar MetaForum; ze doen dienst als onderzetter voor zijn beeldscherm.

Ook oud-rector Kees Posthumus verhuisde in 2D mee. Huiskamp trof het immense portret ooit aan in de bijkeuken van de dit jaar overleden kunstschilder Peer van den Molengraft. “Het hing boven zijn vriezer, met een affiche van de Fabeltjeskrant eroverheen.”

De Eindhovenaar had het decennia terug gemaakt in opdracht van architect Sam van Embden, ontwerper van het Auditorium die in de Senaatszaal grote geschilderde portretten van de TU/e-rectoren wilde hangen. Het zouden uiteindelijk foto’s worden; het portret van ‘proefmodel’ Posthumus kwam het huis van de schilder nooit uit. Totdat de TU/e het zo’n zeven jaar terug alsnog kocht. In afwachting van een prominentere plek op de campus kwam het bij Huiskamp aan de muur te hangen. “Het is natuurlijk wel heel groot, maar het is een prachtig en krachtig portret.”

TU/e's 'huishistoricus' hoopt dat het schilderij ooit een plek krijgt in het gerenoveerde Hoofdgebouw. “Het zou mooi zijn als je in die prachtige moderne en multifunctionele gebouwen die we nu bouwen, iets terugziet van waar het allemaal vandáán komt. Dat je betekenisvolle mensen als Posthumus, maar ook voorwerpen uit het verleden, laat terugkomen.”

De rode draad van de geschiedenis verbinden met het heden, “de lange lijnen laten zien en ‘beleefbaar’ maken” - dat is wat Huiskamp beoogt. “Want het verleden an sich is natuurlijk niet interessant; dat wordt het pas als je het kunt verbinden met het heden. Ook met het oog op de vele buitenlanders die hier komen studeren of werken, is het goed als je kunt laten zien waar je vandaan komt; met welke intenties en idealen de universiteit ooit is opgericht en hoe die nog steeds in ons systeem zitten.”

Op het bureaublad van zijn computerscherm prijkt een foto van een schakelwand in het lab van hoogleraar Elena Lomonova (Electrical Engineering). Dikke kans dat het verdwijnt als bouwconcern Dura Vermeer straks zijn tanden in Potentiaal zet om het om te bouwen tot woontoren. Tenzij de betrokken architect (en TU/e-alumnus) Bert Dirrix de hint van Huiskamp ter harte neemt. Die mailde Dirrix namelijk zijn foto, met de suggestie de schakelwand te laten terugkomen in een eventueel studentencafé in het gebouw. “Het zou een prachtig decor zijn, waarmee je de huidige generatie iets laat zien van hoe het ooit was.”

Ook buiten de universiteit maakt Huiskamp zich druk om het levend houden van het historisch erfgoed. Zo is hij onder meer bestuurlijk actief binnen de stichting die een reconstructie van het Philips-paviljoen van Le Corbusier -gebouwd voor de Wereldtentoonstelling in 1958- in Eindhoven nastreeft. Jaren aan onderzoek zitten er al in het project. “Kún je het überhaupt herbouwen? Wat ga je er vervolgens mee doen?” Maar ook: waar zou het moeten staan? En dan is er nog het kostenplaatje van ruim acht miljoen euro.

Wie niet wil wachten op deze reconstructie-van-formaat, kan nu zelf alvast in het klein gaan herbouwen. Huiskamp schenkt ons namelijk een maquette van het Philips-paviljoen; vijf jaar terug onderdeel van het TU/e-kerstpakket en volgens Huiskamp nu al een collector’s item. Dat het in trek is, ontdekten we al eerder tijdens onze ruilreis, toen GEWIS-bestuurder Bor de Kock het uit een bomvolle opbergkast trok en het zich ter plekke vlug toe-eigende.

Oh ja, nog wel even zelf in de elkaar zetten - al drukt Huiskamp de ontvanger op het hart: “Ik zou het niet proberen, veel te veel gepriegel. Het is zo, in de doos, ook mooi.” De folie mag er van deze erfgoedbewaker trouwens gerust vanaf: “Iedereen mag er mee doen wat ie wil; laten we het vooral niet heilig verklaren”.  Bij het knutselpakket schenkt Huiskamp tevens een samenvatting van het haalbaarheidsonderzoek naar de reconstructie van het Philips-paviljoen, “gewoon een ontzettend interessant verhaal”.

Het verkregen knutselwerk van Electrical Engineering krijgt een plek op de kast van kamergenote Schalkx. Waar het nu opperst historisch en technisch staat te wezen naast een knalroze glitterhoedje.

Bouwplaat scoren? En iets te ruil waarvan je zeker weet dat universiteitssecretaris Ummelen daaraan niet kan tippen? Mail ons!