Alfons Bruekers, directeur bedrijfsvoering van Electrical Engineering (EE) en Technische Natuurkunde (TN), is de flauwste niet. Al maanden vlinderen twintig zogenoemde digi-coaches (getrainde student-assistenten) door zijn tent om secretaresses en andere medewerkers onder meer te helpen de eindeloze strekkende meters papier om te zetten in terabytes. Een emeritus-hoogleraar brengt intussen het cultuurhistorisch erfgoed in Potentiaal in kaart en classificeert de elektro-souvenirs op alle verdiepingen - van wetenschappelijk en onderwijskundig tot cultuurhistorisch en géén belang (lees: schroot).

EE en TN bereiden zich voor op de verhuizing naar het nieuwe Flux. En dat vraagt, vanwege de beperktere vierkante en kubieke meters, om creativiteit en flexibiliteit. De opruimdrift viert dus hoogtij - maar Bruekers (die straks in Flux, geheel vrijwillig, niet eens meer een eigen kantoor heeft) laat zich intussen schaamteloos een hoopje zorgvuldig gestapeld afval aansmeren: een herinnering aan het bouwterrein van het voltooiing naderende gebouw. Hij voelt zich dan ook “de bouwpastoor van Flux; ik ben gigantisch trots op dat gebouw. Al dat gedoe over ‘te klein’, wel of geen supermarkt - het kan me allemaal helemaal niks schelen, want de flow naar Flux is gewoon heel goed”.

Dat was driekwart jaar terug, toen Bruekers als directeur bij EE aan de slag ging, wel anders. Hij herinnert zich een docent die op de vloer van zijn kantoor met schilderstape had weergegeven hoeveel (lees: hoe weinig) vierkante meters hij in de nieuwbouw tot zijn beschikking zou hebben, “om te markeren hoe ridicuul, klein en benepen Flux werd. Daar zat hij zichzelf mee te kastijden”. Niet dat er inmiddels helemaal geen stress of spanning meer is, erkent Bruekers, “sommige mensen zijn nog steeds sceptisch. Maar ze staan niet meer zo in hun achteruit; de meesten staan op z’n minst in hun vrij of zelfs heel erg vóóruit”. Ook de studieverenigingen Thor en Van der Waals werken volgens hem intussen volop samen om van de veronderstelde ruimtenood in Flux een deugd te maken.

Maar. Zeg. Alleen praatjes vullen geen ruilrubriek. Een gewichtig knutselproject wacht ons, met dank aan communicatieman Stefan van Delft van EE, die met veel creativiteit de herinnering aan Potentiaal in leven wil houden.

Eyecatcher is een groene glazen schijf, een zogenoemde isolator van een hoogspanningsmast die -met meerdere van dergelijke schotels- de spanning van de mast scheidt. Groen, zoals het nieuwe Flux - je gelooft het niet. En, súper out-of-the-box, óndersteboven in dit kunstwerk verwerkt. Ook dat is volgens Bruekers geen toeval: “Het is nu een radiotelescoop, symbool voor één van onze vakgebieden. Daarmee is het een metafoor voor de externe gerichtheid van de faculteit, die hoog scoort in rankings op het gebied van industriële samenwerking.” Ah.

Het waarschuwingsbordje, afkomstig uit één van de labs van EE, staat volgens Bruekers symbool voor de fase waarin de faculteit verkeert: de transitie van Potentiaal naar Flux. “De planning is strak, we werken dus onder hoge spanning.” Maar, zo haast hij zich te zeggen: “We doen uiteraard géén levensgevaarlijke dingen”. De boomstam die als voet voor het knutselwerk dient, telt 58 jaarringen, beweert Bruekers tot slot met droge ogen: “Symbool voor de 58 jaar dat deze faculteit bestaat”.

Wie dat laatste wil natellen, is meer dan welkom bij Cursor. Op voorwaarde dat je het souvenir daarna meeneemt, in ruil voor een ander fraai object-met-verhaal (mail ons!). Bruekers hoopt stiekem dat ‘#rememberpotentiaal’ niet bij Elektro, maar bij voordeurdeler Natuurkunde belandt. “Wat maakt deze elektrometafoor nou los bij de andere bewoner?”