Hajraa Buitentoernooi. Foto | Bart van Eijden

Een weekendje Hajraa, dat is ...

Ook zo moe na een weekend feesten, kamperen, uitrusten, zonnen, chillen en tussendoor nog even volleyballen op Europa's grootste grasvolley-evenement, beter bekend als het Hajraa Buitentoernooi? En geen zin om de thuisblijvers voor de tigste keer uit te leggen wat dat nou is, dat H-gevoel? Verwijs nieuwsgierigen dan door naar dit boeketje typeringen, opgetekend uit de monden van deelnemers en organisatie en afkomstig uit eigen observaties van Cursors verslaggever.

Een weekendje Hajraa, dat is bijvoorbeeld: op vrijdag in topconditie beginnen en zondag met lamme benen, uren slaaptekort, een kater of beker huiswaarts keren.
Dat is met je team en je zonnebrilletje op een baal stro of roze bankstel uitpuffen tussen de wedstrijden door.
Dat is een soort Lowlands-gevoel ondergaan, maar ondertussen wel honderden calorieën kwijtraken.
Dat is dat weer ruimschoots compenseren door je honger te stillen met friet en hamburgers en je dorst te lessen met bier.

Dat is meedingen naar de originaliteitsbokaal voor teamnamen als de 'Muuge Ponnies', 'Huigje, tik, cappuccino' en 'de Lassies'.
Dat is een EHBO-post bemannen die het hele weekend nauwelijks iets te doen heeft.
Dat is veel openlijke verontwaardiging over de gemeente Eindhoven, die het in haar hoofd haalt om de feesttent bij MetaForum al om één uur 's nachts dicht te gooien.
Dat is van dikke buiken en bleke benen tot atletische, afgetrainde en gebruinde bodies en alles wat daar tussen zit.

Dat is honderddertig vrijwilligers die zich voor, tijdens en na het evenement uit de naad werken om er opnieuw een topfeest van te maken.
Dat is vierduizend panini's, tweeduizend broodjes hamburger, duizend ijsjes en veertig fusten bier er doorheen jagen, alleen al vanuit de cateringtent op het terrein.
Dat is op meer dan honderd velden tegelijk de bal van de ene naar de andere kant van het net zien gaan.

Dat is op zaterdagochtend compleet wegregenen en nog geen uur later factor 50 nodig hebben om de zon nog enigszins weerstand te bieden.
Of er juist na twee dagen achter komen dat je je maar beter wél had kunnen insmeren.
Dat is de babbelbox mogen inspreken om je ervaringen te delen.
Dat is een groep senioren op leeftijd begroeten die nou ook wel eens van dichtbij willen zien wat die duizenden mieren aan het doen zijn, waar ze al die dagen vanuit hun flatje op negen-hoog op uitkijken.

Dat is struikelen over de plastic bekers, kartonnen biertreetjes, servetten en half afgekloven frikandellen.
Dat is misschien wel mogen volleyballen tegen teams uit Duitsland, Engeland, Frankrijk of zelfs Californië.
Dat is zodanig veel teams van je club afvaardigen, dat je op de camping je eigen bewegwijzering krijgt.
Dat is er na één weekend weer tientallen vrienden bij hebben.
Dat is 's avonds met heel iemand anders in een tentje belanden dan je je 's ochtends had voorgenomen.

Dat is blij zijn met ieder uurtje slaap dat je krijgt op een camping met duizenden volgegoten deelnemers.
Dat is de groene golf van de Rondweg zien frustreren door de duizenden volleyballers die daar de hele dag oversteken van camping naar volleybalterrein en weer terug.
Dat is met je team de finale halen en als 'beloning' mogen meehelpen om het hele circus weer af te breken, omdat je nu eenmaal bij de gastheer hoort.
Dat is je pa en ma bellen, omdat je te moe bent om naar huis te fietsen.

Dat is misschien nog wel veel meer dan dit. Vul het aan via Cursors bekende kanalen op Facebook, Twitter of de reactiebalk hieronder.

Deel dit artikel