Hij is niet een kunstenaar die ongestoord zijn gang wil gaan wanneer hij schildert. Nee, Gijs Frieling (1966) vindt het juist prettig dat mensen hem aanspreken tijdens en over zijn werk. De eerste vijftien jaar van zijn kunstenaarscarrière werkte hij alleen in zijn eigen atelier, destijds in Amsterdam. Dat beviel goed, maar na een eerste grote muurschildering in 1997 merkte hij hoe het is om met een team te werken. “Het kunstwerk zou maar een maand of drie bestaan, ik realiseerde me dat ik er dan niet teveel kostbare tijd in moest stoppen en dat ik het best met assistenten kon gaan werken. Sindsdien werk ik aan muurschilderingen met een team van ervaren en onervaren mensen en dat geeft een mooie dynamiek.”

Frieling heeft twee dochters en twee zonen die ook allemaal wel eens mee schilderden. In Atlas is Job (17) van de partij. Daarnaast zijn er nog een stuk of vijf medewerkers die nu in drie periodes van vier aaneengesloten dagen zestien afbeeldingen van wetenschappelijke publicaties gaan aanbrengen op de muren in Atlas. Ze logeren in het Student Hotel en brengen de avonden samen door.

Schilderstreken

“Het pluspunt van muurschilderingen is dat je je moet voegen naar de context. Je hebt te maken met de gebruikers en het gebouw. Ik werk bij voorkeur wanneer een gebouw al in bedrijf is. Ik merk dat mensen het leuk vinden om te zien hoe iets ontstaat. Dat is prettiger dan opeens een bestaand kunstwerk te zien waarbij je je af moet vragen, af kúnt vragen, wat de betekenis is. Het gewicht van de betekenis telt voor mij niet zo zwaar.”

Modeshow

Met zijn opvallende muurkunst heeft Frieling heel wat prijzen gewonnen. In eerste instantie wil hij geen favoriet noemen. “Iedere prijs was op het moment dat ik hem kreeg, heel waardevol. Want het is een bevestiging en daar krijg je nooit genoeg van.” Maar als hij per se twee prijzen moet noemen, heeft hij ze snel paraat: “In 1994 kreeg ik de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Nu zit ik in de jury bij deze aanmoedigingsprijs, heel leuk. Een prijs die voor mij het meest invloedrijk is geweest, is de Cobraprijs in 2009. Ik kreeg een geldbedrag, een tentoonstelling én de financiële middelen om een boek te maken.”

Dat boek, Vernacular Painting, maakte hij samen met Job Wouters, met wie hij veel samenwerkt. Het werd een opstapje naar een bijzonder project. “Ik weet niet hoe, maar mode-ontwerper Dries van Noten heeft dat boek ook gezien. Het gaat over mijn muurschilderingen en de titels zijn door Job Wouters gekalligrafeerd. Van Noten zocht contact met ons en we hebben een stofcollectie gemaakt waarmee hij kleding ontwierp. Ik draag daar zelf ook kleren van, zeker. Het pak niet te vaak, want het is erg opvallend, maar zijn overhemden draag ik vaak. Nog specialer is dat we aansluitend een decor schilderden voor de show van Van Notens collectie in het Grand Palais in Parijs.”

Doe het zelf

Frieling houdt van zijn werk. En hij kan het iedereen aanraden ook eens een muurschildering te maken, al is het maar een kleintje. “Het is een manier om je te verbinden met de fysieke wereld om je heen. Omgevingen zijn tegenwoordig helemaal voor ons gemaakt, klaar en af. Je bent met elkaar verbonden via een computer. Wie raakt er nog iets anders aan dan een toetsenbord? Het is heel goed om aandacht te geven aan het fysieke en de omgeving die voor jou bedacht is, en die ook echt aan te raken. Dat geldt ook voor de nieuwe ruimtes op deze campus, waar veel wanden vervangen zijn door glas. Maar glasschilderingen zijn ook prima te maken.”