Nu er vrijwel geen colleges meer zijn gedurende deze voorbereidingsweek, begint het bij mij toch te kriebelen. De angst of ik alles wel heb meegekregen en of ik alles wel vaak genoeg heb geoefend. Maar wat mij opvalt, is dat de spanning van het onbekende juist verdwenen is. Ik zie het ook bij mede eerstejaars. Allemaal spreken we het woord tentamen al een stuk luchtiger uit, en denken we niet meteen aan de engste lettercombinatie denkbaar: BSA.

Voor mijzelf is het wegvallen van die spanning prachtig; ik ben een stressfactor lichter, maar ik heb wel de discipline door te werken en alles te ordenen. Ik vraag me af of anderen die stressfactor niet juist nodig hebben correct te functioneren als eerstejaars. En nu die factor is weggevallen, doemt bij mij de vraag op: Gaan ze zich nog wel goed voorbereiden? Staat er nog genoeg druk op de ketel om fatsoenlijke resultaten te boeken?

Ik denk dat het vooral afhangt van een aantal factoren: ten eerste de motivatie, gevolgd door kennis van de stof, discipline en ten slotte een degelijke studiekeuze. Want als stress voor een onbekend iets als een tentamen de hoofdmotivatie is om te studeren, dan mag je je je afvragen of je wel de juiste studiekeuze hebt gemaakt. Dus die spanning is in feite een handige studiekeuzecheck.