door

Succesverhalen

19/04/2022

De TU/e noemt zichzelf graag een topuniversiteit, of althans, doet er alles aan zo gezien te worden. Van onze studenten en medewerkers wordt ‘excellentie’ verwacht, zowel in onderwijs als in onderzoek. Maar waar zijn we echt trots op en delen we onze succesverhalen wel voldoende?

Wetenschappers zijn de afgelopen jaren tot de conclusie gekomen dat het misschien geen goed idee is om elkaar continu te blijven vergelijken langs de lat van allerlei zelfverzonnen cijfertjes. De laatste metriek in een lange rij is de Field Weighted Citation Score, die blijkbaar ineens heel belangrijk geworden is aan de TU/e. De mijne is ongeveer 2, maar ik heb werkelijk geen idee of dat wel of niet goed is.

Belangrijker is volgens mij echter de vraag: ‘Waar ben je zelf trots op?’. Dan krijg je heel andere antwoorden. Het werk waar een wetenschapper het meest trots op is, is meestal niet het meest geciteerde, maar juist dat ene obscure artikel. Of, zoals in mijn geval, een grote collectie datasets die ik van bedrijven heb weten los te peuteren. Mocht je ook openbaar data willen delen, stuur me een e-mail!

Voor onderwijs zijn er ook lijstjes met cijfertjes. Rankings, zowel nationaal als internationaal, schijnen iets te zeggen over de kwaliteit van een opleiding in relatie tot soortgelijke opleidingen. Ook hier geldt dat docenten en opleidingsdirecteuren waarschijnlijk op heel andere zaken trots zijn. Zoals op een soepel verlopen eerste jaar, ondanks enorme capaciteitsproblemen, of op een basisvak met consistent positieve studentenevaluaties.

Onlangs won de masteropleiding Industrial and Applied Mathematics van onze universiteit een prestigieuze prijs, de UPS George D. Smith Prize. Vol trots nam de opleidingsdirecteur de prijs in ontvangst en de hele faculteit deelde mee in de vreugde met een bijzonder smakelijke slagroomtaart.

Ik denk niet dat buiten de TU/e iemand hier iets van gemerkt heeft. Waar iedere andere universiteit dit feit groots gevierd zou hebben bleef de viering hier beperkt tot die slagroomtaart en een vermelding in een mailtje van het College van Bestuur, op punt 6 wel te verstaan.

De TU/e zou veel meer haar best moeten doen om succesverhalen te delen. Laat zien waar studenten en medewerkers trots op zijn en schreeuw dat van de daken. En dan niet pas nadat de succesvolle wetenschapper door een buitenlands instituut is weggekocht.

Deel dit artikel