Voor dispuutslid Tim Beishuizen (masterstudent Biomedische Technologie en Technische Informatica) wordt het al zijn zesde voorstelling met Latent Talent. “Het zegt wel iets dat iedereen er de nodige tijd en moeite in blijft steken - ook als je al wat ouder wordt en aan het afstuderen bent.”

En dat voor iets wat misschien nog wel het best kan worden bestempeld als een - vrij geslaagde - uit de hand gelopen grap, in 1988 gestart met een toneelstuk: “Maar de oprichters van het dispuut merkten al gauw dat ze het veel leuker vonden om iets cabaretesks te maken.” Waar er in het begin nog wel sprake was van enige rode draad, is deze de laatste jaren meer en meer vervaagd. “Die beperkt de creativiteit.”

Nee, Latent Talent is geen theaterdispuut en wil het zeker ook niet wórden. Schrijf- en podiumervaring worden grotendeels al doende opgedaan, onder begeleiding van een regisseur en ouderejaars. Beishuizens kracht ligt naar eigen zeggen vooral in het schrijven, waarbij hij door de jaren heen steeds kritischer is geworden op het neer te zetten totaalplaatje. Want een goeie grap op papier is één - ‘m ook “kwalitatief sterk” bréngen, daarin schuilt voor hem de uitdaging.

De student haalt een scène van vorig jaar aan, waarin op het podium gelijktijdig twee vergaderingen plaatsvonden: de ene met alleen mannen aan tafel, de andere met uitsluitend vrouwen. “Je kunt het jezelf natuurlijk gemakkelijk maken door die scènes na elkaar te spelen, maar nu gingen ze gelijk op, waarbij bijvoorbeeld het licht afwisselend aan ging bij de ene en de andere kant. We hebben er veel moeite in gestoken om dat helemaal goed en kloppend te krijgen.”

Zelfspot

Welke scènes dit jaar zoal de revue passeren, durft Beishuizen nog niet te zeggen, “dat kan zomaar nog veranderen”. Maar dat SSRE’s eigen verhuizingsperikelen op het programma zullen staan, is welhaast zeker. Latent Talent is namelijk niet vies van enige zelfspot - en van het aftasten van de grenzen evenmin. “We kunnen soms vrij grof zijn, maar dat moet dan wel iets toevoegen. Als een gebeurtenis nog te vers is of heel gevoelig ligt, of als iets alleen maar leuk is omdát het grof is, dan zeggen we vaak: laat maar.”

Als er in de aaneenschakeling van zelfgeschreven sketches al een rode draad te bespeuren valt, dan is dat de actualiteit: van internationaal tot interlokaal. En dan is daar nog die ietwat bombastische titel: ‘Meesterwerk’. Al mag die volgens Beishuizen vooral worden gelezen met een flinke knipoog, aansluitend bij het lustrumthema van het dispuut: ‘Victory Boogie Woogie’, naar het gelijknamige kunstwerk van Piet Mondriaan.

De regie is in handen van regisseur Merijn Krol, afkomstig van studententoneelvereniging Doppio. Bij ‘Meesterwerk’ zijn in totaal een kleine dertig mensen betrokken, van wie er straks zeventien ook op de planken staan. De meeste spelers zijn TU/e-studenten, volgens Beishuizen afkomstig vanuit alle faculteiten.

Studentikoze deal

Op vrijdagavond 8 december staat Latent Talent in de Philipszaal van het Parktheater, met ruimte voor zo’n vijfhonderd toeschouwers. En ja, dat kost een paar centen, al wil Beishuizen niet prijsgeven hoeveel precies: “Maar we hebben een fijne studentikoze deal kunnen sluiten. Het Parktheater vindt het ook leuk om op deze manier een nieuwe doelgroep binnen te halen”. De begroting voor de jaarlijkse voorstelling bedraagt in elk geval “enkele duizenden euro’s”, die overwegend uit de kaartverkoop worden gehaald. “We verdienen er niks aan.”

De jaarlijkse cabaretvoorstelling trekt doorgaans tussen de 300 en 350 bezoekers: “Daar hopen we dit jaar overheen te gaan”. Studenten vormen de voornaamste doelgroep, “maar in principe kan iedereen met de voorstelling uit de voeten”.

Kijk voor meer info op de site van Latent Talent.