Ik dacht ooit dat alleen de Groten der Aarde het zich konden veroorloven om out in the open hun verjaardag te vieren. Nadat ik echter een aantal jaar op Willy’s Koningsdag kinderen blokfluit heb horen spelen valt dit mee. Aandacht verdien je niet, die moet je gewoon pakken - op je verjaardag moet de wereld even om jou draaien.

Als jarige heb je veel machtsmiddelen om daarvoor te zorgen. Denk maar terug aan die zakjes chips die je mocht uitdelen op de basisschool: de rest van de klas kreeg ze pas zodra ze drie keer ‘Lang zal ze leven’ en twee keer ‘Hankie Pankie Shanghai’ hadden gezongen. Vandaag heb ik dan ook niet anders gehandeld: in plaats van heel handig taart naast de koffieautomaat achter te laten, had ik iedereen gemaild dat ze bij mij op kantoor een stukje konden halen. Het is geven en nemen, mensen.

Verjaardagen moet je uitbuiten. De TU/e heeft dit eindelijk ingezien en organiseert een driedaags verjaardagsfestival. Erg gezellig, maar eigenlijk zit daar niet voldoende zelfverheerlijking in. Kijk, ik ben pas 26 - ik ben nog niet eens blij als mensen mij jonger schatten - dus ik kom nog weg met een taart, maar de TU/e bestaat binnenkort 60 jaar en moet haar narcisme overal laten gelden. Om van het Dream & Dare festival te mogen genieten, zou iemand oprechte interesse in de TU/e moeten tonen.

Voorstel: Iedereen die op ons verjaardagsfeest komt moet een ‘I Love TU/e’-shirt aan, zestig keer happy birthday zingen en alle Maarten Steinbuch-fragmenten uit DWDD terugkijken. Na Dream & Dare moet niemand meer om de TU/e heen kunnen.