De clan zonder tentamens ging als lachende hyena’s tekeer, luidkeels proostend met hun flesjes Hertog-Jan. Zij stonden in schril contrast met een roedel ongeruste herten die slechts aan tentamens dachten, elke vijf minuten een blik naar de klok wierpen en rondhingen alsof ze gekruisigd waren aan de sociale verplichting van het feest.

Na een paar uur cola drinken volgde tegen elven het kritieke moment: De roedel wilde het feestje verlaten. Zij verexcuseerden zich bij het feestvarken met smoesjes als ‘Sorry, ik heb maandag tentamen’, of ‘Helaas, morgen moet ik weer leren’ en dikten dit aan met verontschuldigende Bambi-blikken.

Als oud-student wachtte ik op een scherpe veroordeling van hun afhakerij. Immers, als ik ooit probeerde voor elven weg te gaan, werd ik instantaan sociaal gegijzeld en onderworpen aan groepsdruk-marteling. Het maakte dan niet uit welke smoesjes ik had bedacht, mijn alibi werd immer ontkracht door hongerige feestwolven: “Maar ik moet morgen ook vroeg op, dat is geen excuus”, of: “Sporten kan ook ’s middags, je bent echt saai als je nu weggaat.”

Ditmaal was er echter geen Barabas die onder groepsdruk veroordeelde; het feestvarken knikte slechts begripvol naar de verschrikte hertjes. In plaats van hoon oogste de roedel respect, en werden ze bedankt voor de bezoekende moeite. Ik was met stomheid geslagen: Waarom is studeren voor een tentamen niet gewoon een smoesje zoals ieder ander, maar juist het ultieme excuus, de Powerball-jackpot onder de smoesjes?

Ik deelde mijn verbazing met een hyena. Die liet zijn Lion King-act even achterwege, nam een slok van zijn bier en zei: “Komen opdraven op een feestje terwijl je iets beters te doen hebt, is vertoon van vriendschap. Met slechts bier drinken heb je dat om 11 uur nog niet bewezen.”