Voor mijn sociale ecosysteem is de verandering echter wezenlijk. Ik tracht mezelf enigszins te distantiëren van mijn studentvrienden. Tegenwoordig zijn die ‘willekeurige ouderen’ namelijk mijn collega’s en poog ik ze beter te leren kennen. Dit is helaas niet zo makkelijk als een fiets kopen op het 18-Septemberplein: het gangendoolhof van onderzoeksgroepen, gesloten kantoordeuren en generatiekloven bemoeilijkt mijn sociale-cohesie-idealisme.

Het bovenstaande resulteert in een sociale tweespalt: ik kan terugvallen in mijn verslavende, studentikoze comfortzone die ik zeven jaar lang heb voorverwarmd, maar als PhD-student dien ik achter mijn professionele eega’s aan te lopen, met of zonder All Stars.

De afgelopen weken heb ik geprobeerd om af te kicken van de ‘studentenlevendrug’. Ik liep mee in de medewerkers-polonaise naar de kantine, ging naar alle samenkomsten van de onderzoeksgroep en stelde me als IPO-connaisseur ongelooflijk vaak voor: “Hoi, ik ben Alain” (…) “Ja, je kent mijn gezicht omdat ik hier al langer rondloop” (…) “Nee, ik ben pas net begonnen, maar…”

Na een aantal mislukte koffieautomaat-praatjes merkte ik dat een PhD-student maar weinig verschilt van een student. In ruil voor salaris dient hij mee te praten over gemiste onderzoeksgelden, opkomende kruinkaalheid en (klein)kinderen. Verder is het net afstuderen: dagenlang verdwalen in academische zinsconstructies en toetsenbordfetisjisme

Met die wijsheid neem ik soms een hit van de studentenlevendrug en wandel ik terug naar de tafelvoetbaltafel van mijn studievereniging. Maar ik hoef niet in rehab, no, no, no…