Tijdens een presentatie op de Master Open Dag afgelopen zaterdag kwam hij weer voorbij, de vraag of AI de ontwerper van de toekomst overbodig maakt. Wellicht ten overvloede: het was een van de ouders die deze vraag stelde. Scholieren en studenten van nu zien AI niet als een bedreiging, maar als een handig hulpmiddel die hun leven een stuk makkelijker maakt. En dat was ook ongeveer de strekking van het antwoord van de spreker: gebruik van AI zal een aantal processen vereenvoudigen en versnellen, maar de ingenieur staat altijd aan het hoofd van de ontwikkeling.

En zo is het ook in mijn eigen vakgebied. Tijdens een workshop met communicatiecollega’s over het gebruik van AI werd ik toch weer geïnspireerd door alle mogelijkheden. Van simpele reisschema’s voor een stedentripje voor verschillende doelgroepen en het omzetten van data naar visualisaties, tot snelle analyses van grote hoeveelheden informatie en gelikte filmpjes en presentaties. Er is zoveel waar ik AI voor kan gebruiken, maar ik pas het simpelweg niet toe omdat het nog niet in mijn systeem zit.

Ik zal in de toekomst AI meer en meer gebruiken, het maakt mijn werk zoveel sneller en makkelijker. Aan de andere kant krijg ik soms een beetje jeuk van content die zo duidelijk is samengesteld door AI: de toon die net over de top is, al die emoji’s, de vlakke afbeeldingen. Dat is natuurlijk een kwestie van je prompts verfijnen. Maar dat kost dan weer tijd.

Voor zakelijke teksten en vooral voor het snel maken van een nieuwsbericht of samenvatting van een lange tekst, of voor het controleren van stijl en spelling, vind ik AI ideaal. Maar voor meer persoonlijk getinte teksten gebruik ik het eigenlijk niet, zeker niet als mijn naam eronder staat. Ik krijg dan het idee dat ik de tekst van een ander lees. Bovendien haalt een door AI gegenereerde tekst ook de lol weg van het zelf nadenken en zelf schrijvend tot een oplossing komen. Waarschijnlijk loopt de AI-tekst beter en is hij foutloos. Dan geef ik toch de voorkeur aan minder perfectie en meer persoonlijkheid en wat bloed, zweet en tranen. 

Annemarie van Malsen is communicatiemedewerker aan de faculteit Industrial Design van de TU/e. Ze schrijft deze column op persoonlijke titel.