door

CLMN | Vegetariër

30/03/2015

“Hetgeen men in zichzelf betwijfelt, verdedigt men het hardst”, zal een Griekse wijsgeer of een Duitse filosoof ongetwijfeld ooit in de een of andere vorm hebben gezegd. Vaak worden de zwaarste discussies gevoerd over principes waar je zelf stiekem wel een beetje onzeker over bent.

Op zich is dat logisch. Door te discussiëren krijg je inzicht in andere standpunten. Dat je daarin je eigen standpunt verdedigt, draagt alleen maar bij aan het aantal argumenten dat op tafel komt. Helaas vergeten veel mensen dat er na het verdedigen van je eigen punt een soort van evaluatie komt, een tijd waarin je de andere argumenten tot je door laat dringen en besluit dat je misschien zelf op het verkeerde spoor zat. Het verzuimen van dit laatste leidt ertoe dat veel discussies, helaas, uitmonden in welles-nietes-kwesties.

Afgelopen week was ik weer eens getuige van een discussie rondom vegetarisme en veganisme. Praktisch alle mensen groeien op met de gedachte dat het consumeren van dieren iets normaals is. En heeft de mensheid geen enorme stap in de evolutie gemaakt vanaf het moment dat we gebakken vlees zijn gaan eten? Maar toch, we hebben allemaal grenzen. Een varken of een koe is voor veel mensen prima. Maar zouden we onze eigen hond of kat opeten? De andere kant op is het ook lastig een grens te trekken. Sla je een mug niet dood terwijl deze je steekt? Of rijd je geen auto, omdat er delen van varkens worden gebruikt in de remschijven? Al met al is de discussie boeiend, aangezien deze niet zwart-wit te formuleren is.

Voor vegetariërs kan ik me echter voorstellen dat het ook vermoeiend is. Doordat de doorgewinterde vleeseters zich ongemakkelijk voelen, moet je als vegetariër telkens weer bewijzen waarom je geen vlees eet. Natuurlijk kun je een principe niet vasthouden tot op het punt waar je geen eencelligen meer dood maakt. Het is toch alleen maar goed dat veel vegetariërs hun punt niet tot in extremis doortrekken? Zodra jouw overtuiging zo zwaar gaat wegen dat andere mensen zich in bochten moeten wringen om aan jouw wensen te voldoen, dan wordt het pas vervelend.

En het principe dan? Volgens mij is een principe een illusie. Een principe is een term die we gebruiken voor punten waarover we verder niet willen discussiëren. En het vermijden van discussie, is, zeker ook wetenschappelijk gezien, een bijzonder slechte zaak.

Deel dit artikel