Maar een traktatie is het wandelingetje naar de campus geenszins, ondanks het glooiende Limbopad over de Dommel. En dat heeft alles te maken met de oversteek van de Professor Doctor Dorgelolaan, die de stad keihard van de campus scheidt. 

Om deze zestig meter brede betonwoestijn door te komen, moet je als voetganger langs drie losse stoplichten. Als fietser zelfs vijf. Als voetganger doorkruis je ten minste zeven soorten ondergrond, inclusief losliggende stoeptegels. Ik vermoed dat deze oversteek is uitgedacht door een blinde en budgetloze modernist zonder kennis over de duizenden voetgangers en fietsers die hier dagelijks passeren.

Soms sta je hier met tientallen anderen te wachten op de auto’s die altijd voorrang hebben. Fietsers zijn lotgenoot én concurrent: niet iedereen is vertrouwd met de Nederlandse fietsmentaliteit en voorrangsregels zijn vervaagd. Het begin van het Limbopad, dat als rode loper deels over het fietspad is uitgerold, maakt het nog lastiger.

Soms neemt een groep voetgangers het lot in eigen handen en negeert een of meerdere rode stoplichten. Niet zonder gevaar, maar het scheelt een boel tijd, frustratie en het spaart de longen. Waar de John F. Kennedylaan symbolisch eindigt met het bowlingskunstwerk, zou hier een beeld van Frogger niet misstaan. Deze kikker uit het gelijknamige videospel van 1981 moest door de speler behendig over een drukke straat worden geleid. Leap for your life!

De overgang is een slechte entree voor een universiteit die prat gaat op technologische innovatie en de verankering in Eindhoven. Wie scholieren wil overtuigen om bij ons te komen studeren, staat bij voorbaat 1-0 achter.

Pieter Pauw is assistant professor bij de groep Technology, Innovation and Society. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.